Nitouche
Kto nie zna Nitouche? Roztańczona i rozśpiewana, przebiegła dziesiątki scen różnych krajów, przyjmowana wszędzie radośnie i łatwo rozgrzeszana z wszystkich grzeszków młodości i... starości. Była już i w Toruniu - przed kilkunastu laty. Teraz zjawiła się znowu ze śpiewem, w dźwiękach wojskowej orkiestry, w wesołej kompanii swego kukiełkowego dworu.
Wodewil jest poto, by bawić i śmieszyć, nie stawiamy mu żadnych wymagań intelektualnych i dość pobłażliwe moralne - przecież to wszystko jest z nieprawdziwego zdarzenia, wszystko jest na niby. Grunt to ruch, tempo, taniec, piosenka, dowcip - nawet nie koniecznie odznaczający się finezją - ot taki, budzący młodzieńczy, czy dziecinny zdrowy śmiech, pozwalający zapomnieć o aktualnych troskach.
To wszystko mieliśmy w solidnej dawce na sobotniej premierze. Całość wyreżyserowana doskonale przez M. Dowmunta, była zupełnie zgrana pod względem muzycznym, aktorskim i choreograficznym, i doskonale utrafiła w ton żartu i groteski. Artyści sami się rozbawili, podnieceni wesołością widowni, dopingowani przez gamy śmiechu, wybuchające w różnych, przeważnie jednak dość wysokich tonacjach. Mira Gołaszewska jako pełna temperamentu Dioniza de Flawigny jest urocza - nadaje się doskonale do ról tego rodzaju, tym bardziej, że głos ma dźwięczny i miły.
Mieczysław Dowmunt ma tysiąc sposbów na rozśmieszanie najoporniejszych. Wszystkie swe sprawki, na które "reguła, nie pozwala" popełnia z tak niewinną rozbrajającą miną, że zwodzi nią "nawet" przełożoną pensjonatu. Przełożona - doskonała Hanna Małkowska - drobi kroczki, potrząsa krochmaloną chusteczką i ustawia fioletowy parawanik między uczennicą a życiem.
Na nic się to nie zdaje, bo Ferdynand de Champlatreux - J. Wasilewski - ma taką zgrabną postać, taki dźwięczny głos... J. Ładosiówna śpiewa piosenkę hiszpańską. Piekarski jest zabawnym inspicjentem a Butrym dyrektorem teatru. A. Kuryłło z niespodziewanym temperamentem śpiewa i wybija czeczotką. Brawo, Nitouche! Pierwszy kielich szampana niech będzie za cały wesoły zespół!
