Inauguracja sezonu w Teatrze Ziemi Pomorskiej
"Bracia Lerche" ku czci Adama Asnyka - Atmosfera swojszczyzny, powódź kwiatów i wspaniały popis gry aktorskiej
Stulecie urodzin Adama Asnyka uczcił Teatr Ziemi Pomorskiej inauguracyjną premierą sezonu komedią asnykowską "Bracia Lerche".
Dziwnie podniosły, odświętny i uroczysty nastrój zagościł w naszym przybytku sztuki podczas sobotniej premiery, a nastrój ten udzielił się nie tylko szczelnie wypełnionej widowni, ale i tym, co ze sceny głosili odgrzebane z pyłu niepamięci słowo wielkiego twórcy.
Premierą sobotnią rozpoczął teatr toruński nowy okres swej żmudnej, ofiarnej, a chwalebnej pracy, składając jednocześnie głęboki i szczery hołd jednemu z największych mistrzów słowa poetyckiego, intelektualiście i lirykowi, myślicielowi i marzycielowi, pozytywiście i romantykowi, jednemu z najszlachetniejszych ludzi, gorącemu patriocie i zasłużonemu obywatelowi, wieszczowi narodowemu, który nie tylko piórem, ale i orężem walczył o wolną, w wizjach proroczych widzianą i w duszy wyśnioną Polskę.
Trzeba było Asnyka przypomnieć, bo poszedł w niepamięć wraz z dorobkiem swym najcenniejszym, przyćmiony blaskiem sławy poetów Młodej Polski. A choć - jak to zaznaczył w pięknej prelekcji swej przed przedstawieniem p. inż. K. Ulatowski - żyje Asnyk w pieśniarstwie polskim i słowa jego rozbrzmiewają na wszystkich estradach polskich, choć jest bardzo popularny jako autor szeregu drobnych miłych utworów poetyckich, nie docenia się jego twórczości poetycko - filozoficznej, w której "pilnował i bronił wiernie zasobu myśli, przekazanego nam przez przeszłe pokolenia, a równocześnie szukał nowych haseł, nowych dróg, znalazł je i przekazał je swoim następcom". Tezą o potrzebie rewindykacji Asnyka -- wieszcza i filozofa, - zakończył p. Ulatowski swój głęboki, treściwy, cytatami poety przeplatany referat.
I podniosła się kurtyna, ukazując nam wnętrze wielkopolskiego dworku szlacheckiego z 2-giej połowy XIX w. - dworku, który dzielnie oparł się zachłanności pruskiej, uosobionej w bru-talnym Ottonie Lerche. Przyznać trzeba, że śledziliśmy z zainteresowaniem dość potoczystą akcję sztuki, zachwycaliśmy się zgrabnym dialogiem i nie raziła nas wcale - zresztą wzniosła - tendencja tego najlepszego utworu dramatycznego Asnyka. Sztuka ta, zupełnie na czasie, bo i dziś aktualna jest kwestia utrzymania i powiększenia polskiego stanu posiadania, w pięknej oprawie scenicznej, starannej reżyserii i wyśmienitym wykonaniu aktorskim musi się podobać, musi chwytać za serce, łezkę z oka wycisnąć i uśmiech pogodny wywołać na ustach widza.
A komedię Asnyka wystawiono w Toruniu najstaranniej, we wspaniałej oprawie scenicznej, wykwintnie, z dużym pietyzmem dla jej autora, Ottona Lerche zagrał po mistrzowsku Piekarski, typ zaś sentymentalnego Stefana Lerche stworzył Strzelecki. Przemiłą Ireną Radwanówną była Anna Przysiecka, a roztrzepaną Dziunią Laura Kopczyńska, Maria Wilkoszewska nakreśliła dyskretnie sylwetę, pełnej poświęcenia Malwiny, Cybulski doskonale wczuł się w rolę starego Sarmaty - kapitana. Klejer jako krewki i pochopny Poraj i Butrym jako chwiejny i niedołężny dziedzic Dębowca stworzyli dwie krańcowo sprzeczne, pełne ekspresji kreacje. Zarówno starzy nasi znajomi jak i nowi "gwiazdorzy" zaprezentowali się z najlepszej strony. Gra całego zespołu na najwyższym poziomie. Reżyser, dekorator i wykonawcy spisali się summa cum laude. Toteż sztukę przyjęto entuzjastycznie, nagradzając artystów za ich rzetelny wysiłek odtwórczy brawami i kwiatami.
W powodzi kwiatów tonęła scena i rampa i miejsce przed krzesłami. Kosze, bukiety, bukieciki, kwiaty i kwiaty - dla zespołu i dyrekcji, która ze swej strony także nie szczędziła dekoracyj kwietnych.
Te dowody sympatii - kwiaty i oklaski - dla naszych artystów, podniosła atmosfera swojszczyzny, miły nastrój niechaj stanowią dobry omen u progu zainicjowanego właśnie sezonu teatralnego w Toruniu i przysporzą scenie naszej wielu nowych miłośników.
