"Mąż i żona"
W paradzie cytatów zdobiących teatralny program nie znalazła się refleksja Boya: Nie ulega wątpliwości jest w tej sztuce nawet w jej drażliwym zakończeniu - pewna elegancja, trącąca formami arystokratycznego francuskiego małżeństwa XVIII wieku, któremu Fredro z wychowania, z libertyńskich tradycji swego otoczenia był jeszcze tak bliski..." Salonowa komedia zamieniła się na scenie Narodowego w komedię z salonu pralni-czego. Obecność aż dwóch wanien (pomysł!) nie świadczy o czystości roboty reżyserskiej.
Wręcz przeciwnie: komizm Fredry uległ degradacji i trywializacji. Ilustracyjność gestu poraża jak grom każdą aluzję czy dwuznacznik. Widownia śmieje się, lecz jakość tego śmiechu winna budzić niepokój. Dowcip sztuki zasadza się przecież na zderzeniu moralnie podejrzanych działań z nienagannością form towarzyskich. Zabawa w koszarową farsę przekreśla cały obszar polskiego obyczaju. Eliminuje skutecznie świat, gdzie dbano o dobre maniery, pielęgnowano kunszt konwersacji, podróżowano i bywano na koncertach. Kiedy brakuje elementu świadomości kulturowej bohaterowie stają się ludźmi z lasu, co tak majestatycznie ciemnieje na scenie. Pohukiwania i połajanki brzmią wtedy jeszcze śmieszniej, i nic już nie dziwi. Nawet wkompo-nowane w spektakl fragmenty opery i fałszywie śpiewane arietki. Nawet grepsy z komedii filmowych (pistolet używany jako zapalniczka do cygar), stroje p. Jankowskiej i kryształowe żyrandole wśród drzew. U dzikich wszystko jest możliwe... Wysiłek reżysera poszedł w kierunku pomysłów i twórczego wzbogacenia dorobku komediopisarza. Wołałbym aby p. Hanuszkiewicz zadbał raczej o precyzję w podawaniu fredrowskiego wiersza. W przypadku Fredry ów wiersz to także dowód odrębności i autonomiczności naszej kultury... Spośród wykonawców jedynie Daniel Olbrychski pozwalał chwilami zapominać o koncepcji reżyserskiej, chórach, płatkach śniegu, kapeli i "Słowiku" nakręconym nie w porę.
