Pan Bóg i reżyser
W awangardowym teatrze odbywa się próba spektaklu. Aktorom nie chce się pracować, gwiazda się spóźnia, reżyser gorączkuje się, nic z niczym się nie składa i tylko asystent zachowuje spokój. Gra tę postać, z precyzją każdego słowa i gestu, Władysław Kowalski. Goldberg, z woli autora, jest właściwie jedynym sprawiedliwym w tej teatralnej Sodomie. Przy czym biblijne porównanie jest tutaj jak najbardziej na miejscu. Oglądamy bowiem próbę efektownego show opartego na motywach Biblii, Starego i Nowego Testamentu, od stworzenia świata, przez raj (piękna teatralnie scena ze spływającymi z góry ptakami), aż po Golgotę. Jest nawet scena, w której zespół rockowy Closterkeller - anioły piekła, z Anją Orthodox, daje ogłuszający koncert. Tak więc konwencja teatru w teatrze, którą wpisał w swoją sztukę George Tabori, jest na pierwszy rzut oka bardzo atrakcyjna. Zwłaszcza że reżyser Rudolf Zioło bardzo umiejętnie rozpisał ją na aktorów i przestrzeń sceny w warszawskim Teatrze Powszechnym. Jednak w miarę rozwoju akcji scenicznej, Wariacje Goldbergowskie mogą budzić coraz więcej wątpliwości. Reżyser owego show biblijnego, którego gra Mariusz Benoit, próbuje jakby powtórzyć gest demiurgiczny Pana Boga, sięga jednak po mocno podejrzane środki (najchętniej powtórzyłby prawdziwą śmierć na krzyżu...). Tabori, bardzo dziś wzięty dramatopisarz na Zachodzie, posługuje się wątpliwą metaforyką i równie wątpliwym tonem pół żartem, pół serio, tak że jego pseudofilozoficzne maksymy i dowcipy budzą chwilami zażenowanie. I dlatego, doceniając wkład reżyserskiej i aktorskiej pracy w spektakl, doceniając wyrazisty epizod Jadwigi Jankowskiej-Cieślak w roli scenografki, powiem otwarcie, że nie jestem miłośniczką tej premiery. Koniec końców jest Mistrz i Małgorzata Bułhakowa, niezrównana Księga, w której można znaleźć wszystko na temat losu artysty.
