Duszyczka
Autorskie przedstawienie zmarłego przed kilku dniami Jerzego Grzegorzewskiego w Teatrze Narodowym z 2004 r. doczekało się rok później przeniesienia na mały ekran. "Duszyczka", poemat prozą Tadeusza Różewicza z 1977 r. - uzupełniony fragmentami innego, "Et in Arcadia ego" z 1961 r. - to monolog mężczyzny w średnim wieku. Wypowiedź bohatera, o utożsamiającym go z autorem kryptonimie R, jest nacechowana gorzką ironią dojrzałego człowieka, świadomego nieprzemijających doznań związanych z wartościami kultury i całej sfery ludzkiego ducha, z którymi w jawnej sprzeczności stoją ograniczenia niedoskonałego ciała. Skazanie duszyczki, animuli, na wątpliwe sąsiedztwo ciała, jest jednym z wcieleń Różewiczowego Nic, z którego "zwłóczy się ciało", przemieniając w zwłoki. Jerzy Grzegorzewski znalazł dla swej inscenizacji odpowiednią przestrzeń - tunel. Odwieczny symbol przejścia z jednego stanu świadomości w drugi, z życia doczesnego w przyszłe - dałby dobry Bóg, by wieczne - co poszerzało pola znaczeniowe ciągu nakładających się na siebie swobodnych skojarzeń i retrospekcji. Obok Jana Englerta, w sarkastyczno-autoironicznej interpretacji postaci R, wystąpił Waldemar Kownacki, jako Świadek jego przewag i klęsk oraz Aktorki (Anna Chodakowska, Beata Fudalej, Anna Gryszkówna, Anna Ułas i Magdalena Warzecha), w rolach kusicielek i kobiet modliszek, dokonujących wszelakich ocen męskich i innych kwalifikacji głównego bohatera.
