Pamięć
Spektakl Agnieszki Glińskiej "Pamięć wody", wystawiony w Teatrze Dramatycznym, reprezentuje ten rodzaj teatru, który widzom jest wyjątkowo bliski. Pokazuje bowiem tak zwane samo życie, jednak bez typowych dla telewizyjnych seriali uproszczeń. Odwrotnie. Los każdego z bohaterów wydaje się niesłychanie skomplikowany, zwłaszcza że poznajemy ich w sytuacji ekstremalnej.
Pogrzeb matki staje się okazją do spotkania trzech sióstr, prowokując do wspomnień i życiowego bilansu. Sztuka angielskiej autorki Shelagh Stephenson to dramat psychologiczno-obyczajowy, do którego autorka wprowadza element mistyczny: oto jednej z córek ukazuje się zmarła matka i prowadzi z nią nieoczekiwanie najzwyczajniejszy dialog: o schowanym pudełku, o ulubionych sukienkach, o niespełnionych nadziejach. Czarny welon jest jedynym znakiem pozaziemskiej rzeczywistości, z której przybywa matka. Dlaczego rozmawia tylko z jedną z córek? Bo za życia nie zdołały rozliczyć się ze swoich win ani zagoić ran. Ich rachunki nie zostały wyrównane.
Z lęku przed opinią publiczną matka zmusiła niepełnoletnią córkę do zatajenia ciąży i oddania dziecka do adopcji. Mary żyje odtąd w poczuciu tragicznego rozdarcia. Kariera zawodowa nie jest w stanie zrekompensować dramatu młodości. W każdym napotkanym chłopcu widzi swego synka. Po śmierci matki gotowa jest go odnaleźć, a przynajmniej poinformować go o swoim istnieniu. Dać mu wybór, którego sama nie miała. Czy tak się stanie? Widz przekona się sam.
Dramatycznych splotów w akcji sztuki jest wiele. Mamy tam "poukładaną" życiowo najstarszą siostrę, do końca zajmującą się matką, która ukazuje w pewnym momencie pustkę swojej egzystencji - podobnie jak podporządkowany jej mąż, którego pomysły na życie daleko odbiegają do scenariusza nakreślonego przez żonę.
Najmłodsza z sióstr, poszukująca bezskutecznie miłości, z ogromnym brakiem poczucia własnej wartości, budzi nasze współczucie. Wszystkie siostry szukają przyczyn własnych niepowodzeń, oskarżając się nawzajem, chociaż niewątpliwie łączy je głębokie przywiązanie do siebie. Autorka, pokazując skomplikowane wnętrza swoich bohaterek, ich dramaty, niezdolność do ułożenia sobie życia, próbuje udowodnić, że nie istnieje coś takiego jak pamięć zbiorowa. Każdy z nas rejestruje fakty niesłychanie wybiórczo. A jednak nawet ta niepełna, wykreowana naszymi subiektywnymi doznaniami pamięć, jest wartością bezcenną. Bez niej bylibyśmy kompletnie wyjałowieni.
Skąd dziwny tytuł sztuki? Otóż wedle teorii niektórych naukowców, woda oczyszczona z wszystkich leczniczych elementów, nadal zachowuje swoje dobroczynne właściwości. Jest jak magnetyczna taśma, posiada pamięć, której nic nie wymaże. Podobnie jest z ludzką pamięcią. Jeśli nawet pewne obrazy zostają zdeformowane, pewne fakty wymazane, to jednak to, co w nas zostaje, może spełnić funkcję terapeutyczną. Stanowi źródło świadomości, bez której tracimy równowagę ducha. Nieważne, że ta pamięć przywołuje tak różne detale, tak różne obrazy. Ważne, że to co boli, można przywołać, wykrzyczeć i spróbować wyrzucić.
Agnieszka Glińska nie osądza swoich bohaterek. Ona im współczuje. Może nawet stara się je zrozumieć. Dlatego widz tak dobrze czuje się na reżyserowanych przez nią sztukach. Bo tego zrozumienia i przebaczenia potrzeba nam na co dzień. Dla młodej reżyserki sposób, w jaki jej sztuki odbiera publiczność, jest chyba ważniejszy od wszystkich nagród, jakimi wciąż jest obsypywana. Jej atutem jest umiejętność pracy z aktorem. Znakomita rola Mary w wykonaniu Agnieszki Wosińskiej pokazuje niezwykłe możliwości dramatyczne tej aktorki, których dotąd teatr nie wykorzystał. W pozostałych rolach równie świetne Jolanta Fraszyńska i Agnieszka Pilaszewska. W roli matki wystąpiła Małgorzata Niemirska. Panom pozostało dostroić się do poziomu pań, dlatego przedstawienie - pełne zarówno akcentów dramatycznych, jak i czarnego humoru - jest koncertem aktorskiej gry.
