Uciec jak najwyżej
Sztuka hiszpańskiego autora Sergi Belbela "Po deszczu" ukazuje uwikłanie młodych ludzi w rzeczywistość, w której liczy się jedynie awans, pieniądze, kariera. Pracownicy jednej z wielkich firm, pod wpływem ciążącej na nich presji, zamieniają się powoli w roboty pozbawione prawa do własnych uczuć, pragnień, emocji. Ich relacje ze światem są także coraz trudniejsze. Zaczynają się neurozy, stany lękowe, agresja. W dodatku każdy z nich sądzi, że to właśnie on jest jakimś szczególnym przypadkiem nieudacznika, że wszyscy pozostali dostosowują się do obowiązujących norm bezstresowo, co oczywiście pogłębia jeszcze poczucie frustracji. Zdehumanizowany system relacji międzyludzkich pozbawił nas bowiem naturalnych odruchów szukania pomocy u innej istoty ludzkiej, jak my - zagubionej i niepewnej . Ale jak widać ze sztuki - nie do końca.
W najgłębszej tajemnicy przed innymi, dziewczyny i chłopcy wymykają się na dach wieżowca, gdzie pod pretekstem wypalenia zabronionego papierosa, doświadczają chwili wolności. Ale co było do przewidzenia, wpadają kolejno jedni na drugich, dzięki czemu te zakazane ucieczki powoli tworzą między nimi więź. Gdy z trudem otwierają się przed sobą, okazuje się, że nie są tacy zupełnie sami w swoich lękach, wątpliwościach, dylematach.
Autorowi udało się każdą z występujących postaci zróżnicować nie tylko typem fizycznym, ale i jakimś szczególnym rysem charakteru. Reżyserzy spektaklu Agnieszka Glińska i Władysław Kowalski poprowadzili młodych aktorów po mistrzowsku. Każdy z nich wnosi na scenę swój świat na tyle intrygująco, że gdy kończy się spektakl, czujemy się zawiedzeni, że już trzeba się rozstać.
Pozostaje więc jeszcze wymienić tych, którym zawdzięczamy tyle emocji i przemyśleń. Dominika Ostałowska, Edyta Olszówka, Katarzyna Herman, Olga Sawicka, Rafał Królikowski, Krzysztof Stroiński przekładają na język aktorskich kreacji te wszystkie problemy, których dostarcza nam coraz bardziej niejednoznaczna rzeczywistość.
