Kabaret metafizyczny
Poniedziałek, przypisany w winobraniowym kalendarzu teatrowi, skazał wiernych miłośników Melopmeny na rozdarcie między trzema równolegle toczącymi się spektaklami. Na widowni "Sonaty Belzebuba " Witkacego, którą w Teatrze Lubuskim wystawiali goście z Gdyni, zdecydowanie dominowała młodzież. Skąd młodzież wie, ze Witkacy pasuje jak ulał do naszego dziś samopoczucia, to zagadka. Bo chyba nie ze szkoły. Jedno jest pewne: ta widownia to nie był zbiór szkolnych wycieczek, przyprowadzonych do teatru w ramach odrabiania lektury, ale w pełni świadoma wyboru (wcale niełatwo wypatrzeć Witkacego w powodzi winobraniowych imprez) publiczność, którą teatr powinien hołubić jak największy swój skarb.
Spektakl rozpoczyna się w foyer: już od wejścia widać grupę osób w strojach wieczorowych, zakomponowaną przy starannie nakrytym stole (w Zielonej Górze dominowały na niej winogrona). Od stołu przeniosą się na scenę, by tu - w zupełnie innych dekoracjach - zagrać "Sonatę". Nam - widzom i sobie - znudzonym bezsensownością bebechowatego istnienia.
Sen o diabelskiej sonacie, która ucieleśnia ostatnie marzenia o sztuce, ma formę surrealistycznego kabaretu. Świat, który kreuje przed nami Julia Wernio, wspierana - znakomicie! - muzyką Roberta Kanaana i scenografią Elżbiety Wernio, nie jest z tego świata. A zarazem jest. Z tchnących współczesną proweniencją tandetnych elementów, pomieszkujących masową wyobraźnię, powstaje rzeczywistość najsztuczniejsza Z możliwych. Jest w niej jednak przewrotne odbicie prawdziwej.
Nad ostatnią sceną zastyga pożegnalny gest asystentów Belzebuba, którzy zgodnym rytmem unoszą w dłoniach płonące zapalniczki. Współczesny symbol skazanej na wtórność spospolitowanej sztuki. Gdzież tu witkacowska metafizyka? Metafizyki nie ma. Został metafizyczny kabaret, w którym czasem komuś przyśni się sen o sonacie Belzebuba.
Dziś na lubuskiej scenie - goście z Gorzowa ze sztuką Janusza Rudnickiego "Trzecia w prawo, druga w lewo od księżyca" w adaptacji i reżyserii Grzegorza Mrówczyńskiego.
