Wielkanocny zakalec
ERNEST Bryll nie jest piekarzem, jest pisarzem, poetą, dramaturgiem. Ale na święta wielkanocne spreparował zakalec. Tak duży, że warto o nim wspomnieć, mimo że święta dawno za nami. W noc Wielkiego Czwartku przedstawił w TVP spektakl "Wieczernik", który okazał się zakalcem artystycznym. Dopomogli mu w tym inni: reżyser Grzegorz Królikiewicz i aktorzy: m.in. Tomasz Międzik, Ewa Beata Wiśniewska, Mirosława Marcheluk, Ireneusz Kaskiewicz... Przedstawienie, które miało być nawiązaniem do tradycji chrześcijańskich misteriów paschalnych, okazało się nudną piłą, napisaną barokowym, częstochowskim częstokroć wierszem. Patos, krzyk i niezborność scenerii.
Oto najpierw obawa przed Żydami (głośno trzaskające drzwi), potem wzajemne oskarżanie się, wreszcie pochwała Judasza, który zdradził i powiesił się, i sznur, na którym dokonał nędznego żywota - symbol jakowegoś wyzwolenia. Próba wzajemnego wieszania się, potem śpiew i taniec, choć Zmartwychwstały do końca się nie pojawił. I zalew słów, zwłaszcza w kwestii Tomasza, który okazał się prorokiem-poetą, układającym pieśń o tym, czego nie było, a co mogło być. Iluzoryczna wizyjność w relacji Marii Magdaleny, w relacji tych dwóch, co szli do Emaus. Reżyser, przedstawiający Wieczernik jako jakąś stodołę zagraconą, nie mógł do końca się zdecydować na właściwą koncepcję, czy ma to być sztuka współczesna, czy tradycyjne misterium. Ubrał aktorów w stroje tradycyjne, ale twarze pozostawił współczesne, nie mające nic wspólnego z żydowskimi rysami (jeśli to mieli być apostołowie), bo brody jeszcze o niczym nie mogły świadczyć. Niektóre typy, np. Piotr - odrażające, bardziej przypominające zbójów z bandy Robina Hooda niż uczniów Jezusa Aktorzy mówiący swe kwestie na najwyższym diapazonie krzyku (słowa zlewały się w bełkot) lub szepczący pianissimo, niedosłyszalnie, z dykcją pozostawiającą wiele do życzenia. I tak oto powstał wielkanocny zakalec według receptury Ernesta Brylla.
