Pełnia autentyczności
Jest to historia sentymentalna, tania, banalna, podobna do stu innych. Opowiadana przez Krystynę Jandę staje się tą jedyną, szczególną, której chce się słuchać i słuchać... Nawet dwie godziny, a może i dłużej. "Kobieta zawiedziona" Simone de {#au#1396}Beauvoir{/#}, to opowieść o kryzysie małżeństwa. Monika i Maurycy są nim od 22 lat. Nagle on spotyka inną, ale nie jest jeszcze zdecydowany, czy chce odejść na zawsze. Ona postanawia go zatrzymać, odzyskać; najpierw - cierpliwością, spokojem, heroiczną próbą dostosowania się do sytuacji, potem... Znacie? Znamy. No to posłuchajcie, ręczę, że z przyjemnością.
Jak w "{#re#5854}Shirley Valentine{/#}" Janda zagarnia dla siebie całą scenę i widownię. W "Shirley" spieszyła jej z pomocą scenografia. Teraz jest sama na pustej scenie. Tylko mikrofon i ekran. Ekran, na którym monotonnie wystukiwane są maszynową czcionką mijające dni oraz pojawiają się zbliżenia twarzy aktorki. Janda opowiada i śpiewa. Śpiewa największe przeboje francuskie lat 60. i 70., m.in. "Szabada-bada", "La bohme", ,,C'est si bon!", "For me formidable", "Tombe la neige" i inne, które wplata w tę historię, zgodnie z nastrojem opowieści.
Śpiewa znakomicie, z wyważoną ekspresją, niby dla nas, ale jakby dla siebie, kameralnie (co byśmy zrobili bez tych piosenek...). Te piosenki są również same w sobie wydarzeniem, w nowych świetnych przekładach Jeremiego {#au#556}Przybory{/#} i Wojciecha {#au#843}Młynarskiego{/#} (wszystkie teksty są w programie), brzmią szalenie nowocześnie, a dowcipu, lekkości i precyzji słowa mogą im pozazdrościć współczesne hity.
Janda jest zachwycająca. Urzeka prawdą, naturalnością, a jednocześnie - gdy trzeba - dystansem wobec siebie i całej tej historii. Płaczem, wzruszeniem, półuśmiechem, autoironią, pauzą dopowiada to, czego nie da się powiedzieć słowami, czego nie ma w tekście, a co postaci przez nią granej dodaje pełni autentyczności.
