Ci niecni panowie
Gdy zakończył się spektakl "Kobieta zawiedziona" w wykonaniu Krystyny Jandy, po policzkach pań spływały łzy. Panie jeszcze raz uświadomiły sobie, że niecni panowie nieraz porzucają, oszukują i zawodzą pokładane w nich nadzieje.
Fragmenty pamiętnika Simone {#au#1396}de Beauvoir{/#} reżyser przedstawienia i autor adaptacji Magda Umer rozpisała na aktorkę, telebim i piosenki francuskie.
Aktorka zagrała jak zwykle to samo, Krystynę Jandę, którą można lubić lub nie, ale wiadomo czego się po niej spodziewać. Były zatem gwałtowne zmiany tempa i nastroju, histeria przemieniana w prawie bezgłośne łkanie, połykanie głosek, nerwowe powtarzanie słów, drżenie głosu. Bardzo przekonujące i - zwykle - celne.
Na telebimie (dużym ekranie wideo) można było oglądać nieszczęście Krystyny Jandy w powiększeniu. Były grymasy bólu, zmieniające się w bolesny uśmiech, lament zmieszany z beznamiętną relacją, drżenia warg, mrużenie oczu, łopoty rzęs - twarz kobiety coraz bardziej zawiedzionej.
Opowieść przerywał stukot maszyny do pisania. Litery wystukiwane na telebimie odliczały dni, tygodnie, miesiące. Buchalteryjnie beznamiętnie stukot maszyny do pisania odmierzał umieranie miłości.
Pamiętnikową relację przerywały wdzięczne szlagiery francuskie z czasów miłości {#au#940}Sartre'a{/#} i Simone de Beauvoir spolszczone znakomicie przez Wojciecha {#au#843}Młynarskiego{/#} i Jeremiego {#au#556}Przyborę{/#}. Krystyna Janda śpiewała jak zwykle... z dużym zaangażowaniem. Wspomagał ją rewelacyjny zespół muzyczny prowadzony przez Wojciecha Borkowskiego.
Kobieta została w tym przedstawieniu zawiedziona dosyć schematycznie, trochę monotonnie, bardzo wzruszająco. Jednak bardzo schludnie podane wzruszenia i łzy nie zburzyły dobrego nastroju publiczności. Tym razem "Estrada Lubelska" poczęstowała nas delikatnym teatralnym deserem - galanterią teatralną w gustownym wydaniu. Bardzo ładne, bardzo wzruszające przedstawienie... Niecny mężczyzna może po nim bez obaw zaprosić na kolację kobietę świeżo zawiedzioną.
