Łaskotki
Na afiszu tyle głośnych nazwisk, że w głowie się kręci: Mrożek, Axer, Kurylewicz, Józefowicz i doborowa stawka aktorska - Kucówna, Lipińska, Michnikowski, Kowalewski, Bista. Dawno już nie widać było w teatrach tyle wysiłku włożonego w przedstawienie, co w realizację tej miniatury mistrza. Zebrały się wszak najwybitniejsze tuzy. I co? Hmm... Jedno z pewnością można z czystym sumieniem powiedzieć, że Mrożek swoim zwyczajem zaskoczył, tyle że niezgodnie z oczekiwaniami.
W czasach, w których w ludziach aż kipi, gdy przydałoby się uderzenie jak grom z jasnego nieba - jakaś diagnoza, rozprawa, paszkwil lub pamflet na nas samych, na rzeczywistość etc. - ten wytrawny gracz Mrożek serwuje nam delikatne... łaskotki. Tak jakby zadrwił sobie z całej tej naszej polskiej szarpaniny, oczekiwań, i chichocząc powiada: i tak pomrzemy. Chcieliście prawdy, no to ją macie, banan na macie, grób.
"Wdowy" składają się z dwóch jednoaktówek, które łączy ta sama krypta, ta sama dama (czarna) i ten sam kelner (wytworny). Teatr nie zawiódł. Część pierwsza "Wdów" to błyskotliwy, perfekcyjny dialog Lipińskiej z Kucówną. Dwa zmordowane pogrzebem babusy, z obrzękiem na nogach, w niewygodnych butach, zasiadają w kawiarni i obżerając się słodyczami obgadują swoich jeszcze ciepłych drogich zmarłych. W części drugiej obserwujemy walkę pomiędzy prostaczkiem (Krzysztof Kowalewski) w kanarkowej koszuli cud i inteligentem (Henryk Bista) upozowanym romantycznie. Taka komiczna autopoprawka do "Emigrantów". Pomiędzy nimi wszystkimi lawiruje kelner (Wiesław Michnikowski), przekomiczny w swojej powściągliwości. Jego minutową etiudę z bananem powinno się oglądać, oglądać i oglądać...
l tak zmuszeni przez autora i teatr chichoczemy posłusznie przez ponad godzinę, ale dlaczego tak naprawdę się śmiejemy, to pewnie tylko jeden pan Mrożek wie.
Teatr Współczesny, Warszawa, Sławomir Mrożek "Wdowy". Reż. Erwin Axer, scen. Ewa Starowieyska, muzyka: Andrzej Kurylewicz, układ ruchu - Janusz Józefowicz
