Artykuły

Lało minęło półmetek, a w Teatrze "Wybrzeże" wciąż jeszcze odbywają się przedstawienia. Przerwa urlopowa rozpocznie się wprawdzie niebawem, lecz będzie krótsza niż zazwyczaj. Za to mijający sezon artystyczny był wyjątkowo pracowity. Przyniósł bowiem aż dziesięć premierowych przedstawień. Dziesiąte i ostatnie odbyło się w środę wieczorem, a powtórzone zostało w czwartek. Można oczywiście zapytać o sens przygotowywania inscenizacji na jedynie dwa spektakle, bo przecież po wakacjach przedstawienie trzeba będzie już wznowić. Sens był oczywisty. Ostatnia premiera "Wybrzeża" w tym sezonie to "Wesołe kumoszki z Windsoru" Williama Szekspira, wzbogacające program trwających już od tygodnia Gdańskich Dni Szekspirowskich.

Przygotowywane w pocie czoła (dosłownie, bo upały towarzyszyły zarówno próbom jak i przedstawieniom) wypadło nieźle, chociaż nie ukrywam, że oglądałam je z mieszanymi uczuciami. Z uznaniem dla inwencji scenografa, Tomasza Dobrowolskiego, któremu tak w dekoracji jak i w kostiumach udało się osiągnąć efekt elegancji i prostoty, nie gubiąc przy tym klimatu epoki. W scenicznej przestrzeni świetnie i nader oryginalnie "zagrało" koło czasu (a może fortuny), obrotami znaczące bieg zdarzeń, pełne detali w kontraście do niemal surowej konstrukcji, uniwersalnej, z powodzeniem sugerującej i wnętrze domów, i tło windsorskiej ulicy. Trudno też było nie docenić aktorów. Nie uśmiechnąć się, gdy zabawnie, każdy w innym stylu, kaleczą mowę: wielebny Evans, Walijczyk, wiejski proboszcz (Jerzy Łapiński) i Galijczyk, doktor Caius (Dariusz Darewicz). Nie zaśmiać się serdecznie z przebiegłości pani Prędkiej (Barbara Patorska), sprytnych konceptów pani Ford (Dorota Kolak) i pani Page (Izabela Orkisz), skorych do romansu z Falstaffem (Zbigniew Olszewski), ale urażonych w kobiecej dumie, iż zamiast wybrać jedną z nich, próbuje uwieść obie. "Kumoszki" niczym przysłowiowy pies ogrodnika, wolą pozbawić się nęcących uciech w ramionach kochanka niż dzielić go z drugą. Z odwagą, tupetem i temperamentem, jakiego pozazdrościć by mogła niejedna współczesna mężatka, solidarnie obmyślają zemstę. Pokonany zostaje Faltstaff, a także zazdrosny i przebiegły (lecz któż dorówna sprytem kobiecie?) pan Ford (Igor Michalski). Spryt rodziców przegrywa jednak z przebiegłością młodych i Anna Page (Katarzyna Łukaszyńska) w ogólnym zamieszaniu i tak stawia na swoim, oddając rękę ukochanemu Fentonowi (Mirosław Krawczyk). Zda się, że "kumoszki" mieć w niej będą z czasem godną następczynię.

Reżyserowi Adamowi Orzechowskiemu zależało na tym, aby w szekspirowską komedię tchnąć ducha współczesności, zaprezentować ją nie jako "elżbietański obrazek", ale wciąż żywą historię, w której kluczem do zabawnych perypetii są niezmienne ludzkie namiętności i słabostki. Dokonał w tekście sztuki znacznych skrótów, co korzystnie zaważyło na tempie, ale... Pomimo wartkości humoru i paru rzeczywiście świetnie rozegranych scen spektakl wypadł nudnawo. Być może właśnie wskutek owych skrótów, a może za sprawą przekładu. "Wesołe kumoszki z Windsoru" okazały się na gdańskiej scenie spektaklem bez bohatera. Teoretycznie jest nim Falstaff, "flamandzki opój" i - mówiąc współcześnie podrywacz. Zbigniew Olszewski gra tę postać doskonale i aż żal, że w przedstawieniu sprowadzony został ten bohater do roli pechowca, który za sprawą "kumoszek" musi ponieść surową karę. Tytułowe panie też nie są bohaterkami sztuki w pełnym tego słowa znaczeniu, bo ważniejsze od nich samych są efekty ich działań.

"Wesołe kumoszki z Windsoru" Adama Orzechowskiego są zatem komedią zrealizowaną ze współczesnym nerwem w stylu dzisiejszego kina akcji, w którym najważniejsze, by się działo dużo i szybko. A z tego, o czym przekonuje ekran, nie zawsze wynika, że intrygująco. Realizatorzy spektaklu pokusili się nawet w finale o efektowną scenę z duchami, bardzo widowiskową, typowo musicalową, a więc obcą konwencji reszty spektaklu. Ale szczerze mówiąc nawet ona nie zdołała sprawić, by los Falstaffa i sprytnych kobietek nie był nam obojętny.