Sen o powrocie do domu
"Ślub" jest snem. O powrocie do domu. Do świata bezpiecznego, uładzonego, w którym są rodzice i szacunek dla nich, stół i stałe przy nim miejsce oraz oczekująca powrotu chłopca z wojny narzeczona. W niebie zaś jest Bóg.
Bohater "Ślubu" - Henryk śni swój sen w czasie wojny. Odziany w żołnierski mundur zjawia się w domu, który nie jest już domem, lecz karczmą. Wraca do ojca, który dawno już stracił moc ojcowskiego autorytetu. Do narzeczonej, która jak wiele innych dziewcząt straciła niewinność, stając sią dziewką do wszelakiej posługi. Wraca do świata, który wypadł z dawnej formy, zatracając swe oblicze w chaosie nowego czasu.
Ceremonia tytułowego ślubu ma tej rozbitej rzeczywistości przywrócić dawny ład i formę. Pustą, bo nie uświęconą przez Boga, którego już nie ma. Henryk usiłuje zatem nadać światu formę własną. Nie z boskiego, lecz ludzkiego nadania jest bowiem nowy porządek, przypominający kreację Hitlera i Stalina. Przegrana Henryka nie jest przeciez jedynie klęską dyktatora. Jest klęską człowieka, który po przełomie próbuje ułożyć się ze światem i z sobą samym.
Poniedziałkowy spektakl Teatru TV był przeniesieniem przedstawienia Jerzego Jarockiego w krakowskim Teatrze Starym, które stało się wydarzeniem sezonu 1990/1991. Nie pierwsza to przygoda Jarockiego ze "Ślubem", najtrudniejszym chyba dla teatru wyzwaniem Gombrowicza. Jarocki, "ten reżyser żyletka", podejmuje to wyzwanie z maestrią dyrygenta orkiestry, dla którego żaden z instrumentów i żadna z nut nie mają tajemnic.
Świat snu ma własną logikę. Jarocki buduje go z precyzją i konsekwencją konstruktora, świadomego działania każdego z elementow teatralnej machiny. Nade wszystko świadomego siły teatru, który swą moc prawdy czerpie z udawania, z formy.
Czy to przedstawienie mogłoby powstać poza Teatrem Starym? Bez Jerzego Radziwiłłowicza w roli Henryka? Bez Jerzego Treli jako Ojca? I Władzia - Szymona Kuśmidera? Bez aktorów, którzy potrafią sprostać wielopiętrowej grze, godząc się zarazem z rolą posłusznego instrumentu w orkiestrze?
