Prawiek i inne czasy
"Od kiedy pamiętam, chciałam napisać książkę taką jak ta. Stworzyć i opisać świat. Jest to historia świata, który, jak wszystko, co żywe, rodzi się, rozwija i umiera. Nauczyłam się z niej, że każda historia jest tylko narzędziem czasu i w gruncie rzeczy czas jej nie potrzebuje. Podobieństwo do jakichkolwiek miejsc i wydarzeń czy ludzi jest pozorne - to wynik nieuwagi i przywiązań mojego umysłu." - napisała o swojej powieści "Prawiek i inne czasy" Olga Tokarczuk. Opublikowana w ubiegłym roku powieść była wydarzeniem literackim, otrzymała nagrodę Fundacji im. Kościelskich, nominowano ją do nagrody literackiej Nike. Dzieło Olgi Tokarczuk jest niezwykłe zarówno pod względem formy, jak i treści. Wyprawa po Prawieku, który leży w środku wszechświata i opis życia jego mieszkańców podzielony jest na ponad osiemdziesiąt krótkich rozdziałów, z których każdy ma w tytule "czas" - "Czas Genowefy", "Czas Kłoski" itd. Odrębnym wątkiem są rozdziały "Czas gry", w których pod pozorem gry planszowej autorka przedstawia niezwykłe sugestywny obraz tworzenia światów przez Boga. Wielką zaletą prozy Olgi Tokarczuk jest to, że wykreowany, wymyślony przez nią świat jest do bólu prawdziwy, stanowi swego rodzaju syntezę ludzkich doświadczeń ludzi w tej części świata w XX wieku. W życiowych losach Kłoski, Genowefy, Dziedzica Popielskiego, Michała czy Pawła znalazły się fragmenty biografii pokoleń Polaków.
Piotr Tomaszuk, jeden ze współzałożycieli Towarzystwa Teatralnego "Wierszalin", jest reżyserem niezwykle wrażliwym, który znakomicie poradził sobie z trudną materią literacką, adaptacja dokonana wspólnie z Sebastianem Majewskim zdaje się być wyjątkowo klarowna i zrozumiała dla widza. Tomaszuk w tej inscenizacji, podobnie jak w swoich wcześniejszych realizacjach scenicznych, właściwie dobrał proporcje między baśniowością a realnością. Z oszczędnego i delikatnego sposobu grania wyłamuje się tylko Jan Peszek dając nieco gwiazdorski popis swoich możliwości wcielania się w różne postaci.
