"Horsztyński"
Z innych programów do odnotowania przede wszystkim Teatr TV, a w nim "HORSZTYŃSKI" Słowackiego. Część publiczności zna już to przedstawienie z wersji przygotowanej w warszawskim Teatrze Klasycznym; adaptacja telewizyjna ponownie potwierdziła różne jego walory. Ireneusz Kanicki wystąpił tu w funkcji trojakiej: jako adaptator, reżyser i jako wykonawca roli Szczęsnego Kossakowskiego. Z tych trzech wcieleń stosunkowo słabsze wydało mi się wcielenie aktorskie: owszem, Kanicki stworzył sylwetkę bardzo wyrazistą, jednak chyba odrobinę przejaskrawioną właśnie w owej wyrazistości: romantyczna ironia bohatera zbyt często przekształcała się w gryzący sarkazm, nieco teatralny, wewnętrzne skłócenie duchowe Szczęsnego w neurastenię, z czym wiązał się i sposób podawania tekstu - niezmiernie afektowany.
Natomiast jako adaptator i reżyser osiągnął Kanicki spory sukces. Skróty w tekście okazały się celowe i funkcjonalne, nie osłabiały także komunikatywności utworu, zachowanego przecież i tak jedynie we fragmentach. Reżyseria trafnie wydobywała drapieżność świata przedstawionego w dramacie - świata, nad którym królował szlachecki "czerep rubaszny"... Szczególnie wymownie wypadł pod tym względem doskonały epizod zbiorowy w akcie czwartym, gdzie ponadto reżyser zabłysnął znakomitym opanowaniem rytmiki scen masowych. W ogóle zresztą zrytmizowanie gestów aktorskich i dynamika ruchu scenicznego należały do najmocniejszych stron przedstawienia, co dodatkowo jeszcze podkreślała świetnie zgrana z tekstem muzyka T. Bairda. Spośród obsady aktorskiej na plan pierwszy wybił się Jan Kreczmar w roli tytułowej, łącząc szlachetny patos dykcji i gestu z głęboko ludzką prawdą psychologiczną tej kreacji. Sceneria zamku w Gołuchowie (skąd nadano całe przedstawienie) byłaby bardzo atrakcyjna, gdyby nie kiepska jakość techniczna transmisji; nie wiem, czy w tych warunkach nie byłoby lepiej poprzestać na zwykłych dekoracjach w studio.
