Żelazna konstrukcja
Dwa lata temu Maciej Wojtyszko dał w Teatrze Powszechnym w Warszawie prapremierę własnej sztuki "Żelazna konstrukcja". Na małym ekranie możemy ją właśnie obejrzeć - do czego zachęcam - w reżyserii speca od filmowych komedii Sylwestra Chęcińskiego. Inteligentne poczucie humoru Wojtyszki czyni jego farsę o wiele ciekawszą od importowanych z Zachodu, w typie szeroko u nas granego "Czego nie widać" Frayna. Polski autor ze swą smykałką do mnożenia zabawnych nieprawdopodobieństw ustępuje zachodnim dramaturgom tylko w jednym. Jego sztuka bez znajomości historyczno-literackiego kontekstu, (istotną rolę grają w niej np. cytaty z "Wesela") oraz całkiem realnych odniesień do naszych współczesnych bolączek, dla zagranicznego odbiorcy jest nazbyt hermetyczna; wręcz niezrozumiała - co nam jednak w niczym nie przeszkadza.
Wartkie widowisko o ekspansji rozmaitych osób, usiłujących w tym samym czasie wykorzystać do własnych celów rozpadające się ze starości wnętrza pałacu w Koborowie, ogląda się z prawdziwą przyjemnością, dzięki znakomitej obsadzie. Dwunastu, koncertowo zagranych postaci wymienić tu nie sposób. Kinga Preis w roli oszołomionej tempem wypadków panny młodej, zdecydowanie odchodzi od swego dotychczasowego emploi. Jej rola jest nieomal mimiczna - otwiera usta raz, by wypowiedzieć jedno, znaczące zdanie. W przeciwieństwie do ostatnio mocno (czy nie nazbyt?) eksploatowanej w telewizji Preis, mamy rzadką przyjemność odkryć na nowo Dorotę Pomykałę jako błyskotliwą panią adwokat, specjalistkę od spraw rozwodowych. Bezkonkurencyjne role to także "odlotowa" scenografka Anny Chodakowskiej, poetka i samozwańcza menedżer Ewy Ziętek, "nawiedzona" restauratorka Joanny Żółkowskiej i do rozpaczy "swojski" w swym prymitywizmie wójt Andrzeja Grabowskiego.
