Artykuły

A czy obchodzą nas "Trzy siost­ry"? Teoretycznie mogłyby to być dla nas osoby interesujące, prak­tycznie - we Współczesnym - nudzą nas jeszcze bardziej niż siebie nawzajem. Przyznaję, że nie rozu­miem jak to możliwe, by tak dobry materiał dramaturgiczny w połącze­niu z tak interesującym zespołem dał efekt "skociałej truskawki". Niby to wszystko jeszcze ładne, niby soczyste, a przecież podeszło już wodą i w ogóle straciło smak.

Maciej Englert zawierzył formule, że jak Czechow to egzystencjalny smutek, nieszczęście w powietrzu, dobrzy aktorzy, a reszta sama wy­jdzie. Tymczasem wyszło na to, że trzy siostry tak naprawdę nie wia­domo czego chcą, w ogóle jest im nieźle i "ho, ho gdybym to ja miał taki samowar i taką werandę...!"

Brutalnie rzecz nazywając, przed­stawienie we Współczesnym nie mówi nam dokładnie o niczym. Do tego, by udowodnić, że ludziom rzadko udaje się spełnić ich marze­nia, nie trzeba Czechowa. Jego legendarny smutek wynika wszak ze świadomości, z poczucia zawieszenia w próżni, pośród bezsensu wszelkie­go działania, w dramatycznym roz­darciu pomiędzy ideałami a rzeczy­wistością. Trzy siostry we Współcze­snym nie tyle są jednak nieszczę­śliwe, co obrażone na los: starzejąca się, anachronicznie dobra Olga (Maja Komorowska), zgorzkniała aż po złośliwość Masza (Marta Lipiń­ska) i naiwna aż po świadomość swej naiwności Irina (młodziutka Katarzyna Figura, którą unieszczęśliwiono na scenie paskudną peru­ką). W tym słabym przedstawieniu tylko rola porucznika Tuzenbacha (Krzysztof Wakuliński zdawała się mieć większy, serdeczniejszy, huma­nistyczny wymiar. Często jednak sprawiało to wrażanie, jakby ta je­dyna kreacja przedstawienia po­wstała "przeciwko" koncepcji reży­sera.