Trojlus i Klessyda
Wydarzenia i skandale. Trudno jest stawiać takie cenzurki. "O Trojlusie i Klesydzie" w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku była już w "Pegazie" mowa. W całym kontekście zjawisk artystycznych w Polsce okazuje się znowu, że najpełniej, najgłębiej o Polakach, z Polakami o ich współczesności rozmawiać można Szekspirem. Pod warunkiem jednak, że znajdzie się reżysera, który umie się z nim dogadać. Krzysztof Babicki w swej inscenizacji udowodnił, że potrafi. Tekst zabrzmiał tutaj tak jakby był napisany specjalnie do tej rozmowy tu i teraz. Rozmowy na przecięciu dwóch epok. Jednej mijającej, drugiej rodzącej się w bólach nowej formacji. Bez jednak bezpośrednich aktualizacji, bez nawiązań do współczesności w wyższym syntetyzującym porządku. Duża tu zasługa tłumaczy Jerzego Kimona i Władysława Zawistowskiego. Przedstawienie Krzysztofa Babickiego udowodniło, tak jak tego pragnął w swym sławnym eseju Jan Kot, ze Trojlus i Klesyda to dramat zadziwiający i aktualny. Skandal to zjawisko w polskim życiu artystycznym trochę zapomniane. Świadczy to myślę trochę o chłodzie widowni, publiczności, odbiorców. Niewiele jest zjawisk, które mogą podnieść łezką w oku oglądając np. serial "Modrzejewska" widzę jakie emocje, jakie uczucia wzbudzały udane i nieudane role, spektakle, pomówienia, plotki.
1 i 2 czerwca w hali Olivii w Gdańsku śpiewał Jacek Kaczmarski. Nie o skandalu jednak tu chcę powiedzieć lecz o rozczarowaniu widowni jakie jest zawsze wynikiem konfrontacji wymyślonego idola z prawdziwymi człowiekiem. 1 czerwca grupa intelektualistów, artystów i przyjaciół Jacka Kaczmarskiego 1,5 godziny czekała na gwiazdę. A gwiazda zniechęcona, być może zmęczona zawiodła ich nadzieje. Jak było naprawdę na tym spotkaniu? Każdy z jego uczestników pewnie powiedziałby coś innego. Dość, że pozostał żal, rozczarowanie i mały towarzyski skandalik. Ale skandale są też kulturze potrzebne.
