Stare pomysły nie pomogły weneckiej komedii
"Filozof wiejski" w reż. Jitki Stokalskiej w Warszawskiej Operze Kameralnej. Pisze Jacek Marczyński w Życiu Warszawy.
"Filozof wiejski" to nowy spektakl, ale przyrządzony według reguł obowiązujących od lat w Warszawskiej Operze Kameralnej.
W innych teatrach szaleje nowoczesność, a tu spektakle mają wdzięk starego bibelotu. Lubimy popatrzeć na takie cacka, ale nawet cenne przedmioty należy czasem oczyścić z kurzu.
Jitka Stokalska wyreżyserowała "Filozofa wiejskiego" jak wiele innych komedii w WOK. Znów oglądamy popisy mimów, zabawne napisy informujące o miejscu zdarzeń i pojawiające się niespodziewanie na scenie przedmioty, które powinny wywoływać uśmiech widza. Kto pierwszy raz wybierze się do tego teatru, być może obejrzy to z przyjemnością. Stałym bywalcom odebrano jednak element zaskoczenia.
A przecież to XVIII-wieczne dziełko weneckie zasługuje na coś więcej. Baldassare Galuppi należał do czołowych kompozytorów swej epoki. W "Filozofie wiejskim" dał dowody zmysłu teatralnego i inwencji melodycznej. Umiejętnie przeplótł kunsztowne arie postaci stanu wyższego z prostymi piosenkami śpiewanymi przez tytułowego wieśniaka i jego siostrzenicę.
"Filozof wiejski" wyrasta ponad schemat XVIII-wiecznej opery komicznej także dzięki tekstowi Carlo Goldoniego. Tymczasem w przedstawieniu wiele zabawnych sytuacji zostało niewykorzystanych, a postaci zaledwie naszkicowano.
To wina nie tylko reżyserki, ale i wykonawców. Ten rodzaj zabawy teatralnej jest obcy wokalnej młodzieży z WOK, a pokoleniowe różnice wśród aktorów są nazbyt widoczne.
Przedstawienie ratują doświadczeni soliści. Krzysztof Kur za pomocą kilku pomysłów potrafi stworzyć zabawny epizod w roli notariusza. Andrzej Klimczak jak zwykle sprawdza się jako wystrychnięty na dudka podstarzały zalotnik, a Marzanna Rudnicka jako pokojówka Lesbina ma tyle wdzięku, stylowej muzykalności i młodzieńczej witalności, że powinna się tym podzielić z innymi. Także z dyrygentem Tadeuszem Karolakiem. Spektakl z pewnością by na tym zyskał.
