Odrobina tronu na co dzień
Co to jest trom? Może to milczący uśmiech lub po prostu uczucie, czyjaś obecność, a może zwyczajna fasolka? Kto to wie? Najważniejsze, że odpowiednią dawkę tromu mają bohaterowie "Zimy pod stołem" Rolanda Topora, którą wystawił na Scenie pod Ratuszem Teatru Ludowego Krzysztof Rekowski.
To właśnie rzeczony trom, a także wyjątkowa subtelność reżysera, lekkie niczym skrzydła motyla dotykanie teatralnej materii, rozświetlonej młodością i zapałem grających w przedstawieniu aktorów sprawiają, iż historię o ładnej tłumaczce (Martyna Peszko) i mieszkającym u niej pod stołem emigrancie (Marcin Stec) ogląda się z prawdziwą przyjemnością.
Para głównych bohaterów żyje w zgodnej symbiozie, przerywanej od czasu do czasu delikatnymi akcentami erotycznymi. Widziane pod stołem nogi dziewczyny robią niewątpliwe wrażenie na Dragomirze. Z ich ruchów może on poznać myśli i uczucia promiennej Florance, tak jak później jego przyjaciel pozna twardy charakter jej koleżanki (Joanna Niemirska), dzięki kopiącym go czarnym szpilkom z długimi noskami. Bo jest też przyjaciel, jowialny Grisza (Jacek Joniec), który niespodziewanie zjawia się pod stołem, ze swoją harmoszką i wódką. Grisza jest poczciwy, nie zburzy dopiero co rozkwitającej miłości. Naruszy ją dopiero pragnący się ożenić z Florance antypatyczny, ulizany wydawca Marc (Artur Zawadzki) i jej "serdeczna" przyjaciółka.
Przedstawienie rozgrywające się w rytmie francuskiej muzyki, skomponowanej przez Karola Śmiałka, porywa swoją lekkością i inteligentnym, nie wymuszonym poczuciem humoru. Uczucia dojrzewają w nim niczym roślinki w japońskich ogródkach posadzonych w szklanych kulach, którymi obdarowują się zakochani, albo niczym tajemniczy trom, którym także zostają obdarowani widzowie oglądający spektakl. I choćby dla tego tromu, sprawiającego, że wychodzimy z teatru uśmiechnięci, warto wybrać się na "Zimę pod stołem". Bo, niestety, na co dzień brakuje nam tej odrobiny tromu.
