Magicznie i multimedialnie
"Maleńki król Grudzień" w reż. Ireneusza Maciejewskiego w Teatrze Lalek Pleciuga. Pisze Elżbieta Kubera w Kurierze Szczecińskim.
Ten spektakl powinni zobaczyć przede wszystkim dorośli. Mnóstwo w nim odniesień czytelnych głównie dla nich. Uświadamia on absurd robotycznego zapętlenia w codzienność.
Powieść Axela Hacke`ego "Maleńki Król Grudzień" nie jest łatwa w adaptacji. Reżyser Ireneusz Maciejewski zrezygnował z niektórych wątków, min. mówiących o śmierci i zamknął spektakl w zgrabną klamrę kompozycyjną, sugerującą sen.
"To straszne, że tyle razy chodziłem do biura i tego nie widziałem" - mówi "chodziciel" do biura, Pan N. To jemu wielkości palca Król Grudzień Drugi otwiera na nowo oczy, a nawet drzwi do magicznego świata wyobraźni. Tę zdolność utracił wraz z dzieciństwem. Dziś jak mantrę powtarza codzienne czynności: pobudka, droga do biura, koszmar pracy, powrót do domu, kolacja i samotność, sen.
Świetna muzyka Piotra Klimka, to jakby kolejny bohater spektaklu. Reżyser i choreograf Ewelina Ciszewska sięgają do pantomimy w scenach spieszącego tłumu, czy pracujących w biurze. Jest też teatr cieni - przejście ze świata rzeczywistego w świat Króla Grudnia, świat wyobraźni-snu. Bywa, że umowność wkracza w teatr absurdu, jak w scenie z agresywnym pudlem, dziwną kawiarnią lub szafą. Ich umiejętne budowanie to też zasługa scenografa, Dariusza Panasa.
Chwilami spektakl aż kipi od efektów i fajerwerków. Niewątpliwie młodszy widz doceni te zabiegi, choć gustujący w klasyce uznać je mogą za nadmierne. Przedstawienie pokazuje też duże możliwości techniczne nowej siedziby szczecińskiego teatru. Aktorzy Pleciugi zaś po raz kolejny ich klasę. Krzysztof Tarasiuk (tytułowy Król) i Mirosław Kucharski (Pan N.) świetnie zagrali dojrzałe dziecko i nadmiernie postarzałego mężczyznę. Są i brawurowe role z dalszego planu.
