Artykuły

- Kiedy byłem młody podobałem się sobie. A mamuśka dodatkowo wbijała mnie w dumę, powtarzając: piękny jesteś, syneczku - opowiada STANISŁAW MICHALSKI, aktor Teatru Wybrzeże w Gdańsku.

Co się w życiu liczy najbardziej? - Chęć życia - odpowiada ze śmiechem i bez zastanowienia. I jeszcze jedno, po chwili dodaje, wino, kobiety i śpiew. A także dancing.

Stanisław Michalski [na zdjęciu] - aktor, powiada, że właśnie skończyła mu się trzecia młodość, a zaczęła czwarta. Ale i tak ma obiecane, że będzie żyć 99 lat. Więc jeszcze mu trochę lat zostało - żartuje. Kto mu obiecał? - A jest taki... Najwyższy - mówi z uśmiechem. - Koledzy, którzy już poszli do Niego, ustalili że jednak sto lat dla Michalskiego byłoby za dużo, a 99, to w sam raz. I zaraz dodaje: - Życie trzeba brać na wesoło. Inaczej nie warto.

Mimo skończonych siedemdziesięciu lat z maleńkim okładem, nadal pracuje i świetnie się czuje. Jest pełen werwy i humoru. - Ale najpierw, proszę pani, był sport - tłumaczy. W młodości - koszykówka. Grał w łódzkim ŁKS jako nastolatek i jeszcze potem jako student szkoły teatralnej. Sport nie skończył się na młodzieżowym etapie. Aktorstwo wymusiło dbanie o kondycję fizyczną. Była więc jazda konna, fechtunek, a nawet balet i gimnastyka artystyczna. Człowiek musiał być cały czas w ruchu.

Michalski przypomina sobie film Kazimierza Kutza "Skok". Z Danielem Olbrychskim mieli zagrać scenę walki bokserskiej. - Kazio mówił do mnie: - Ty się nie patyczkuj z nim, tylko rąbnij go porządnie. Danielowi zaś powiedział: -Uważaj, on cię będzie chciał mocno zdzielić. Jak mnie więc Daniel uderzył... Leciałem chyba z piętnaście metrów. A Kutz krzyczał: - Kręcić, nie przerywać, patrzcie, jakie on ma piękne spojrzenie. A ja, proszę pani, wszystkie gwiazdy widziałem.

- Mam w sobie sporo optymizmu - przyznaje. - A depresyjny jestem wówczas, kiedy mam kaca. Wtedy człowiek pęka. Nachodzą go wspomnienia.

Żartem mówi, że teraz nie lubi zaglądać do lustra. Przestał się sobie podobać.

- Kiedy byłem młody podobałem się sobie. A mamuśka dodatkowo wbijała mnie w dumę, powtarzając: piękny jesteś, syneczku. A teraz golę się w ciemno - śmieje się. Ale już po chwili dodaje: - Nie jest tak źle. Troszkę zmarszczek przybyło. Woreczki są pod oczami. Ale za to pełne złota.

Lubi działać. Pomagać, coś załatwiać. Roznosi go energia. I lubi, co jest nietypowe dla mężczyzn, chodzić po sklepach. Mniej mu się już jednak ta zabawa podoba, kiedy żona przymierza się do zakupów kolejnej pary butów. Bo ona uwielbia buty.

Ustalili też z małżonką, że po całym roku harówki należy im się od życia jedna nagroda; wyjazd do ciepłego kraju, na wakacje. Trzymają się tego od paru lat. Lecą na dwa tygodnie i prawdziwie się byczą. Ostatnio byli w Tunezji. Wcześniej w Egipcie, Chorwacji, Turcji.

- To szalona mądrość mojej żony. Wie, że taki urlop jest potrzebny i jej, i mnie. Los mnie nagrodził w tej trzeciej czy czwartej młodości tak wspaniałą żoną, dziećmi. No i cudowną wnuczką. To dobre życie. Jest się komu pożalić i jest kogo kochać.

- A moja wnuczka Kasia? Pierworodna i jedyna, na razie. To córka pary aktorskiej: syna Igora Michalskiego i Doroty Kolak. - Kasia poczucie humoru ma po mnie - żartuje. I przypomina sobie taką historię.

- To było na moim ślubie z Kamilą. Weselisko trwa w najlepsze. Jest już późno. Kasia mała, rodzice gonią ją do domu. A ona, patrząc na mnie, mówi do swojego ojca: tatuś, przecież dziadek ma tylko raz do roku ślub. Wszyscy się zaczęli śmiać. A ojciec pozwolił jej jeszcze chwilę zostać, za dowcip.

- Nie spodziewałem się tylko jednego, że Kasia tak bardzo będzie chciała zostać aktorką. Teraz, co prawda, studiuje w Toruniu archeologię. Ale zapowiada, że wkrótce będzie zdawać do szkoły aktorskiej.

Stanisław Michalski jest też dziadkiem... serialowym. Gra w serialu "Rodzina zastępcza plus". Tam ma aż pięcioro wnucząt, w tym Azjatkę i Mulatkę. - Wszyscy wołają do mnie na planie: dziadku. I ja już się do tego dziadka przyzwyczaiłem. Jestem jednak znowu młody. Lecę do tej młodzieży, żeby z nimi się dobrze bawić.