Egzystencja na dnie
Werner Schwab zadebiutował w 1989 roku sztuką "Życie jest nieżywe muzyka". Później przyszły "Prezydentki", odrzucone przez wiedeński Surgtheater jako zawierające "prymitywne realistyczne dialogi (...) przełamane szczególnie obscenicznymi fantazjami". Jego "Zagłada ludu albo moja wątroba jest bez sensu" została wszakże uznana za najlepszy debiut 1991 roku. Sława obrazoburcy, gorszyciela i skandalisty, za jakiego w mieszczańskich kręgach wiedeńskich Schwab uchodził, niedługo dawała mu profity. Zapił się na śmierć w 1994 roku.
W sobotę (o godz.19) w Teatrze im. J. Osterwy - Scena Reduta, odbędzie się premierowe przedstawienie "Prezydentek" reżyserowane przez Jerzego Jasińskiego z Joanną Morawską, Anną Świetlicką i Hanną Pater, ze scenografią Barbary Wołosiuk i muzyką Marcina Błażewicza.
Prezydentki to trzy proste kobiety, egzystujące na samym dole hierarchii społecznej: Erna, Greta i Maryjka, które swoje tragiczne i podłe życie starają się zrekompensować wizjonerskimi marzeniami o szczęściu.
O swojej realizacji spektaklu Jerzy Jasiński mówi:
- Wiem na pewno, Schwab, jego "kurwy", "gówno" i kloaczna filozofia to swoista gra z teatrem, twórcami, widzem. To sprawdzian naszej intelektualnej i życiowej dojrzałości przejawiającej się w odwadze odrzucenia pustych frazesów i modnych, "jedynie właściwych", "jedynie słusznych" poglądów, które z daleka cuchną nietolerancją, konformizmem, obłudą. Ja się Prezydentek nie brzydzę. Myślę, że udało mi się z nimi oswoić moje aktorki, które wiedzione zawodowym instynktem zrozumiały, że to świetne role.
Dramat ten, lokujący się między czarnym humorem a katharsis może szokować skalą okrucieństwa i patologii. Ale, czy dziś plugastwo i egzystencja na dnie jeszcze kogoś poraża?
