Kobiety na dnie
Odrażające kobiety demaskują świat wartości mieszczańskich w taki sposób, że widz może doznać mdłości. Maria Kierzkowska, Karina Krzywicka i Anna Romanowicz-Kozanecka zagrały wstrząsająco
"Prezydentki" Werner Schwaba są trudną sztuką do zagrania. Dla aktorek oznacza to bardzo ciężką pracę nad tekstem. Bynajmniej nie chodzi tu o fekaliczny język, ile o zawartą w nim symbolikę. Tą właśnie trzeba odkryć przed widzem, gdy bohaterki snują swe marzenia z ciemnego dna jaźni. Kiedy Maryjka (Maria Kierzkowska) opowiada, jak gołymi rękoma czyści zapchane klozety w bogatych domach i Opatrzność pozwala jej odkrywać nienaruszone puszki do konserw, butelki z piwem, biżuterię i inne przedmioty, to czyż nie jest to symboliczna właśnie demaskacja kultury? Wszak tych stabilnych, bogatych mieszczan fascynuje, to co robi Maryjka. Greta (Anna Romanowicz-Kozanecka) snując monolog o swych seksualnych marzeniach, tak naprawdę zmaga się z tabu, broniącym nas przed Sodomą i Gomorą, które i tak jest łamane przez ojców w sypialniach córek. Ema (Karina Krzywicka) żyje w patologicznej żądzy oszczędzania. A czymże jest ono, jak nie substytutem pełnego, szczęśliwego życia?
Tutaj nikt nikogo nie gra. Nie stwarza teatralnej iluzji. Aktorki mówią nieraz jakby nie do siebie nawzajem z jakąś nerwową monotonią. Reżyserowi bardziej chodziło o przekazanie wspomnianego, symbolicznego komunikatu. W zastosowanych przez niego środkach jest pewne bluźnierstwo odnoszące się do naszych niedzielnych wartości.
Maria Kierzkowska zagrała swoją rolę wstrząsająco. Ta drobna, delikatna z urody aktorka po raz kolejny udowodniła, że jest największym facetem w tym teatrze. Niesamowita jest Karina Krzywicka - to nareszcie jej wielka rola, w której pokazała, na co ją stać. Anna Romanowicz-Kozanecka jest przekonywająco ekspresywna. Tej roli nikt chyba lepiej nie mógłby zagrać. Widownię może razić tekst sztuki, ale nie sposób nie klaskać za to, jak nam został przekazany.
