Artykuły

O spektaklu "Ekodoom" Kibbutz Contemporary Dance Company z Izraela prezentowanym w ramach XVI Międzynarodowej Konferencji Tańca Współczesnego i Festiwalu Sztuki Tanecznej pisze Anna Wróblowska z Nowej Siły Krytycznej.

Najbardziej oczekiwaną gwiazdą XVI Konferencji Tańca Współczesnego w Bytomiu był izraelski zespół Kibbutz Contemporary Dance Company. Gwiazda przyjechała, dała dwa pokazy spektaklu "Ekodoom", zachwyciła wszystkich. A jednak pewien niesmak pozostał.

Już sam fakt, że w "Ekodoom" występuje prawie dwudziestu tancerzy czyni spektakl wyjątkowym dla bieżącej Konferencji Tańca - do tej pory prezentowały się zespoły zaledwie kilkuosobowe. W dodatku ta liczna grupa pod względem synchronizacji przygotowana jest perfekcyjnie - żaden z tancerzy nie odstaje od reszty nawet na ułamek sekundy. Spektakl można podzielić na dwa nurty: pierwszy, dominujący, to abstrakcyjny taniec zarówno całej grupy, jak i kilku osób czy pojedynczych artystów; drugi to kilkuosobowe scenki rodzajowe, jak na przykład spotkanie dziewczyny i żołnierza czy scena zabawy na plaży. O ile nurt pierwszy charakteryzuje się monochromatycznością barw oscylującą wokół jasnych, stonowanych kolorów, o tyle nurt drugi przepełniony jest różnymi kolorami.

"Ekodoom" pod względem wykonawczym robi wrażenie na każdej płaszczyźnie spektaklu. Choreografia Rami'ego Be'era zachwyca rozmachem, precyzją i dynamiką. Wiele układów skonstruowanych jest na podobieństwo pokazów mody - grupa tancerzy pewnym krokiem podchodzi do rampy, gdzie mocno oświetla się jedną z występujących osób i ta wykonuje swoją krótką solówkę, podczas gdy inni tancerze stoją nieruchomo. Inne sekwencje zbudowane są na zasadzie opozycji grupy i jednostki - grupa tancerzy ustawionych w rzędzie wykonuje synchroniczny taniec jednakowych kroków, jednostka wykonuje solowy taniec, dynamiką i rodzajem ekspresji skontrastowany z występem reszty. Oprócz doskonałego opanowania choreografii tancerze Kibbutz Contemporary Dance Company wprawiają w zachwyt swoją sprawnością i energią oraz - co w tańcu ma znacznie większe znaczenie niż w innych dziedzinach sztuki - pięknem młodych, wysportowanych ciał.

Spektakl nie byłby tak perfekcyjny gdyby nie doskonała harmonia pomiędzy środkami muzycznymi i wizualnymi. Zróżnicowana ilustracja muzyczna, wykorzystująca utwory takich artystów jak: Borsig, Recoil, Utopia czy Sigur Ros, jest dopasowana do choreografii i oświetlenia, zarówno pod względem rytmu, jak i nastroju. Nie przez przypadek wspominam o oświetleniu, bowiem to ono jest jednym z najważniejszych elementów tego przedstawienia. Opracowane przez Be'era i Yossi'ego Revacha buduje całą wizualną urodę "Ekodoom". Setki reflektorów, zmieniających światło z sekundy na sekundę, pracują na odpowiednie wydobycie tancerzy z mroku. Ukoronowaniem pełnej harmonii użytych w spektaklu środków jest scena z padającym śniegiem - grupa tancerzy w krótkich ciemnych pelerynach, tańczących wokół jednej, ubranej na biało tancerki, a wszystko spowite aurą bajkowości dzięki spadającym (również tańczącym) przez kilka minut płatkom śniegu - ten widok pozostaje w pamięci na długo po opuszczeniu sali teatralnej.

Jest jeszcze kwestia wspomnianego niesmaku - zarówno tytuł przedstawienia, jak i deklaracje choreografa sytuują "Ekodoom" jako głos w dyskusji o ekologii. Sam Be'er twierdzi, że przez ten spektakl chce mówić o odpowiedzialności, jaką każdy z nas musi wziąć za swoją egzystencję w środowisku naturalnym. Trudno jednak uwierzyć, że akcenty ekologiczne są czymś więcej niż chwytem marketingowym albo hipokryzją artysty. Czym innym bowiem może być mówienie o ekologii w odniesieniu do spektaklu, w którym zużycie energii elektrycznej jest tak duże, że wystarczyłoby na zaspokojenie miesięcznych potrzeb przeciętnego gospodarstwa domowego.