Sen o umieraniu
Mimo upływu wieków, jedno z największych dzieł starożytności, "Antygona" Sofoklesa, w transkrypcji Helmuta Kajzara, nic nie straciło ze swej aktualności. Konflikt władzy, pieniądza, miłości i buty to sprawy spotykane przez nas na co dzień. Tym bardziej w naszych niespokojnych politycznie czasach.
Wczorajsza premiera "Antygony" w Teatrze Polskim w reżyserii Jerzego Moszkowicza zrobiła kolosalne wrażenie na widzach i to nie tylko swą aktualnością. Wspaniała budowa sztuki, zwarta i, jednolita, nie pozwalają widzowi na chwilę nudy. Niesamowite wrażenie sprawia również scenografia Darii Sobczak-Bosboom. Dekoracje są surowe, wręcz ascetyczne, ale idealnie współgrają ze słowami padającymi ze sceny, z klimatem sztuki Pomysł z obracającym się elementem dekoracji, przypominającym grobowiec, przywodzi na myśl upływający czas, obracanie się życia wokół własnej osi. Wielkość dekoracji, a przez to i sceny, potęgują tragizm i osamotnienie bohaterów. Uzupełnia to wszystko przejmująca muzyka Zbigniewa Kozuba.
Bardzo ważną rolę w spektaklu pełni chór, śpiewający pieśni Grzegorza Tomczaka. Prawda w nich zawarta porusza i na długo zostaje w pamięci słuchaczy. Cała sztuka przypomina swą budową sen śniony przez nas. Coś, co przydarzyło nam się już kiedyś i bardzo nie chcielibyśmy, by się powtórzyło.
Katarzyna Pawlak, grająca Antygonę, pojawiając się na scenie emanuje tragizmem, a zarazem butą, strachem i zarozumialstwem. Przykuwa całą uwagę! Troszkę gorzej na jej tle wypada Kreon, grany przez Mieczysława Franaszka. Jest łagodny, nawet gdy wypowiada kwestie, które powinny być władcze. Sprawia wrażenie, jakby od samego początku się wahał, nie był pewny tego, co mówi i robi, a przecież jest tyranem.
Nareszcie wraz z tą premierą wraca prawdziwa sztuka do Teatru Polskiego. Można teraz uwierzyć, że być może uda się odbudować świetność tej placówki. Ta premiera jest jednym z pierwszych sygnałów lepszych czasów.
