Minimalizm teatralny
"Słońce w kuchni" w reż. Marcina Brzozowskiego w Teatrze Nowym w Łodzi. Pisze Elżbieta Błaszkiewicz w Przeglądzie.
"Słońce w kuchni" według opowiadania Iwaszkiewicza w łódzkim Teatrze Nowym jest kompozycją różnych estetyk - teatru dramatycznego, teatru ruchu, a nawet pantomimy. Pisarz sugestywnie nakreślił w nim obraz chłodnej i uporządkowanej duńskiej mentalności. Skontrastował ten świat z zupełnie innym typem charakteru. Główna bohaterka lvne - młoda pół Dunka, pół Polka - nie ma swojego miejsca na ziemi. Przypadkiem trafia do mieszczańskiej rodziny Nilsen jako służąca.
Brzozowski przed premierą podkreślał "nieteatralność" opowiadania Iwaszkiewicza, które daje raczej duże pole do popisu reżyserowi filmowemu. Mówił też, że chce na scenie pokazać raczej energię, którą emanuje tekst. Na tej właśnie płaszczyźnie można szukać korelacji z opowiadaniem. Oglądając przedstawienie, odczuwa się, jakby lvne funkcjonowała w absolutnej pustce. Relacje, a właściwie ich brak, są pokazane poprzez powtarzające się gesty i frazy, np. dni lvne składają się z odbierania zakupów, szykowania dziecka do szkoły. To wszystko odbywa się jedynie przy dźwiękach muzyki bez jednego słowa. Takie rozwiązania są stosowane w pantomimie i teatrze ruchu.
Sekwencje z zakresu estetyki dramatycznej są krótkie i bardzo treściwe. Kilka wypowiedzianych zdań, jeden gest nakreślą zwrot akcji. Nad przedstawieniem unosi się duch minimalizmu. Każdy element mikroświata teatralnego jest ledwie zaznaczony. Scenografia to kilka przedmiotów. Oprawa muzyczna - na żywo gra zespół Puch - to niemal pojedyncze dźwięki w przestrzeni. W tym spektaklu swoje umiejętności pokazał przede wszystkim reżyser. Przyjęte rozwiązania kompozycyjne nie dają aktorom dużo miejsca na grę, jednak powstaje wrażenie idealnie wykreowanych postaci. W oszczędnych gestach wszyscy precyzyjnie kreślą bardzo odmiennych od siebie bohaterów.
