Drogowskaz
Teatr Ludowy: Droga przez mękę - Aleksego Tołstoja, widowisko w trzech aktach. dwudziestu obrazach. Adaptacja sceniczna Jerzego Adamskiego, reżyseria Jerzego Rakowieckiego, scenografia Janusza A. Krassowskiego, muzyka Jerzego Maksymiuka.
Sekret ten znany jest gastronomom.
Kiedy nic już nie można zrobić - robi się pierożki.
Pierożkami repertuaru teatralnego są adaptacje. Bierze się powieść, przekręca przez sceniczną maszynkę. Uzyskanej masy wystarczy na trzy akty (dwadzieścia obrazów) sztuki.
Wiedzą o tym pedagodzy, prowadzący w szkołach kółka teatralne. Od czasu do czasu kółko prezentuje bryk powieści. W adaptacji Kraszewskiego - uczeń o silnym głosie gra starego Wisza. Jego koleżanka Jest starą Wiszową. Na premierę przychodzą panie i panowie z komitetu rodzicielskiego. Brawa, kwiaty, słodycze...
Były Uczeń przypomina sobie niezawodną receptę na sukces, gdy jest np. reżyserem w zarządzanym przez siebie teatrze.
Piscator wystawił Tołstoja. Lwa. P. Rakowiecki - Tołstoja. Aleksego.
Dał z siebie wszystko, ale tnie zajechał daleko tym Piscatorem.
Przeróbki jednej z najciekawszych powieści w literaturze radzieckiej podjął się w ramach prac zleconych p. Adamski.
W ferworze musiały mu się posklejać kartki, bo chyba tylko tym należy tłumaczyć fakt, iż bohaterem pozytywnym widowiska stał się, batko Machno, adaptowany aktorsko przez p. Rajewskiego.
W chaosie zdarzeń - jedynym łącznikiem stał się śmiech postaci scenicznych. Właściwie nawet nie śmiech: demoniczny chichot. Dawno już nie słyszałem, by aktorzy chichotali na scenie tak często, chociaż widowni dziwnie jakoś nie do śmiechu.
W finale - cały męski zespół aktorski mierzy w publiczność z różnych rodzajów broni. Od cekaemu do nagana.
W takiej sytuacji - jak nie bić brawa?
Zwłaszcza, że "Droga" się skończyła.
- Wysiadka!
