Jak trucizna
"Agnes" to telewizyjna adaptacja współczesnej sztuki poruszającej problem seksualnego molestowania dzieci. W sztuce Catherine Annę, wyreżyserowanej przez Annę Augustynowicz, wystąpią m.in. aktorzy Teatru Wybrzeże z Gdańska.
Agnes, młoda adwokatka, opowiada historię swojego życia. Gdy próbuje uporządkować wspomnienia, w głowie zawsze ma zamęt. Nie wie nawet, czy chodzi o nią, czy może o kogoś innego. Ale to właśnie ona, nikt inny, przez całe życie próbuje się wyzwolić z tego koszmaru. Widzi siebie dwunastoletnią i ojca, który próbuje zbadać, czy zaprzyjaźniony kolega nic jej nie zrobił. Słyszy słowa matki, która poleca jej być posłuszną ojcu, a potem wypytuje córkę, dlaczego wszystko ją boli i skąd się wzięły plamy na koszuli. Wydana na pastwę ojca mała dziewczynka czuje, że jest wyklęta. Dorosła Agnes tłumaczy, że matka nigdy nie miała wpływu na nic, liczył się tylko ojciec. Sponiewierana kobieta nauczyła się skrywać swój ból, dławić krzyk rozpaczy i - znajdować słowa rozgrzeszenia dla męża. Agnes czuje się samotna, naznaczona, stracona. I pełna poczucia winy - za swoje milczenie, uległość, strach. Obsesyjnie marzy o znalezieniu dowodu własnej niewinności. Potwierdzenia tego, że w jej losie nie ma niczego nadzwyczajnego, że wszystkie dziewczynki muszą to przejść; jak przez tajemny rytuał inicjacyjny, stare cywilizacyjne okrucieństwo. Nie może jednak wymazać z własnej pamięci gwałtu i kazirodztwa. Po przebytym poronieniu Agnes decyduje się oddać sprawę do sądu. Poddaje się dochodzeniu, badaniom lekarskim, konfrontacji z ojcem. Potem ucieka z domu. Wyrzucona ze schroniska młodzieżowego za to, że co noc krzyczała przez sen, idzie do łóżka z każdym, bez wstydu i strachu, nie czując nic prócz wściekłej pokusy, żeby się odegrać. Wspomnienia zepchnięte w głąb pamięci, zakazane, wciąż jednak ją dręczą...
