Gombrowicz byłby zadowolony
"Iwona, księżniczka Burgunda" w reż. Mariana Pecko w Opolskim Teatrze Lalki i Aktora. Pisze Małgorzata Kroczyńska w Nowej Trybunie Opolskiej.
. "Iwona, księżniczka Burgunda" w interpretacji Mariana Pecki jest wierna intencjom autora.
Marian Pecko odważył się (zdaje się, że w Polsce nikt przed nim tego nie próbował) wystawić sztukę Witolda Gombrowicza, korzystając z instrumentarium teatru lalkowego. Trafnie dostrzegł w "Iwonie, księżniczce Burgunda" wiele zależności między tekstem dramatu a sposobem opowiadania o świecie za pomocą lalki. Pecko pozostał przy tym wierny autorowi, poddał się jego zapisanym w didaskaliach wskazówkom interpretacyjnym, nie dopuścił się nawet większych skrótów. I chwała mu za to. Jest szansa, że za sprawą tej "Iwony..." młodzież (a do niej przede wszystkim adresowane jest przedstawienie) zrozumie, "co autor miał na myśli".
Oto Iwona samym swoim pojawieniem się na królewskim dworze burzy porządek tego sztucznego, zhierarchizowanego świata. To ona - choć od nikogo nic nie chce, nic nie mówi, nie robi - kieruje działaniem innych, jest siłą sprawczą ich poczynań. I ten fenomen pozwala wyrazić właśnie lalka. Trzeba pociągnąć za sznurki, żeby wprawić ją w ruch, a jednak nawet jej bezruch prowokuje, drażni. Otoczenie, do którego ona nie przystaje, wbrew sobie coraz bardziej do niej się upodabnia. Książę Filip, król, królowa, dworzanie stają się powoli marionetkami. Świadomość, że to oni są ofiarami Iwony, a nie odwrotnie, posuwa ich do zbrodni. Bo tylko unicestwienie tej obcej pozwoli im wrócić do ich zakłamanej tzw. normalności. Wystarczy przeciąć sznurki i po sprawie.
Aktorzy "lalek" świetnie odnaleźli się w konwencji groteski (zwłaszcza Mariola Ordak-Świątkiewicz jako królowa Małgorzata), stworzyli postaci absurdalne, komiczne i... straszne. Jest jak chciał Gombrowicz -poważnie, ale niezbyt serio.
