F.Z.K. widział Dond Carlosa w Teatrze Ateneum
Maciej Prus wystąpił w roli reżysera i zarazem adaptatora poematu dramatycznego Schillera. Przez całą szerokość sceny biegnie pruski mur. Aktorzy wyłaniają się z wąskiej szczeliny w owym murze. Pociągnęło to za sobą konieczność zredukowania obsady o kilkanaście osób i wiele kilogramów. - Na uwagę zasługuje charakter adaptacji. Prus odczytał Don Carlosa jako kryminał polityczny. Rzecz o materialnej władzy i abstrakcyjnej wolności. Wolności w sferze deklamacji i rojeń. Stąd wzięła się silnie akcentowana niedojrzałość Don Carlosa, wyżywającego się w pięknie brzmiących słowach i przegrywającego w starciu z tymi, którzy znają funkcjonowanie mechanizmów politycznych. Nawet szlachetność i młodzieńcza pasja są umiejętnie wykorzystywane przeciw niemu - Don Carlos będzie zawsze obiektem prowokacji. Działając, niesie zgubę dla swych przyjaciół, dostarcza nieomylnie argumentów wrogom. Problematyka polityczna usunęła na plan drugi wątki miłosne, uprościła fabułę i wzajemne stosunki bohaterów. Nad spektaklem ciąży jednakże błąd obsadowy: rola Elżbiety de Valois. Powierzono ją aktorce świetnej, lecz z pewnością nie mogącej być partnerką - dla Andrzeja Seweryna. Różnicy wieku nie można nadrobić najlepszą nawet grą. W dodatku zmienia to sens dramatu, kieruje go w stronę patetycznego gestu i retoryki, brzmiącej fałszywie w uszach współczesnego widza. Trudno jest dzisiaj grać repertuar romantyczny. Obecność znakomitych aktorów na scenie nie wystarcza. Trzeba znaleźć sposób, aby nasycić wielki, onieśmielający tekst - autentycznym przeżyciem. Gdy tak się dzieje - godzimy się na wszelkie cięcia i fastrygi, dodatki i skróty...
Wystawiony przez Szajnę Goethe odniósł w Warszawie łatwe zwycięstwo nad swoim rywalem.
