Artykuły

Zadziwiające, jak sztuka ta, o której można było sądzić, że już zwietrzała, w której raziły nas nagięte do sytuacji (autentycznej zresztą, opartej o prawdziwe zdarzenie), rozważania o wolności, wyborze, postawie wobec życia, stała się na powrót aktualna. Widać wydarzenia dziejące się w świecie zmuszają nas do zastanowienia się nad podstawowymi problemami współczesnego człowieka. Najciekawszą postacią dramatu jest z całą pewnością Jan. Najciekawszą i jednocześnie najtragiczniejszą. Musi on bowiem w końcu, wbrew intencjom i ideałom, zdobyć się na tragiczny czyn. Zmusza go do tego sytuacja, ciśnienie niezależnych od niego zdarzeń. Mimo jednak tych wewnętrznych sprzeczność, pozostaje do końca uczciwy. Mniej z nas interesuje Anzelm, postać skonstruowana według egzystencjalnej mody, bardziej już Luzzi, jakże realna dziś antyteza Jana, która mówi, że nie warto o sobie "myśleć dłużej niż tyle, ile trzeba, żeby się rozebrać albo ubrać". Przedstawienie łódzkiego Teatru TV wydobyło ze sztuki jej podstawowe założenia, jego przebieg (choć przydałoby się żywsze tempo), był sprawny. Reżyser Z. Kuźmiński zdecydował się na skróty w tekście, które wyszły spektaklowi na dobre. Może zdałyby się i dalsze cięcia w dialogach, tak, aby niektórym z nich odebrać sztuczną konstrukcję, bardziej zbliżyć je do potocznych, ale to już sprawa dyskusyjna. Poziom aktorski był wyrównany, dobry, trafne również decyzje obsadowe. Rzecz jasna, różny był stopień trudności ról, dlatego wyróżniłbym przede wszystkim B. Antczaka (Jan), bardzo skupionego, operującego zróżnicowanymi środkami wyrazu. Ale przecież zarówno E. Mirowska (Inga), jak i G. Marzec (Luzzi), stworzyły sylwetki zdecydowane, przekonywające. W równym rzędzie wymienię R. Sobolewskiego (Hieronim), E. Kamińskiego (Michał), J. Kłosińskiego (Anzelm) i M. Małka (Paweł). Doktorem był F. Żukowski, Grimma grał K. Talarczyk. W sumie otrzymaliśmy przedstawienie na dobrym poziomie, starannie przygotowane.