"Niech żyje Punch!"
Coraz więcej teatrów lalkowych sięga po repertuar poważny, kilka placówek stworzyło już odrębne sceny dla starszej młodzieży i dorosłych. Białostocki Teatr Lalek na takiej scenie zaprezentował ostatnio publiczności klasyczną sztukę teatrów jarmarcznych "Niech żyje Punch!" w przekładzie Grzegorza Sinko i reżyserii Włodzimierza Fełenczaka.
Punch, bohater teatrów jarmarcznych, koncentrował w sobie wszystkie dobre i złe cechy ludu, słowami satyry wyrażał jego bolączki i marzenia. I takiego Puncha pokazał nam Fełenczak, posługując się pełnymi wyrazu i bardzo - sprawnymi w ruchu kukłami.
W sztuce występują 24 postaci, ale w spektaklu biorą udział: Krystyna Matuszewska, Jan Czauderna, Mieczysław Fiodorow i... nikt więcej. I to jest w pewnym sensie miarą sukcesu reżysera i zespołu. W teatrach lalkowych obserwuje się, niezdrowe, moim zdaniem tendencje do monumentalności. Fełenczak nawiązał do tradycji i dowiódł, że trójka zdolnych aktorów może z powodzeniem przygotować spektakl, w którym występują tłumy.
Przedstawienie jednak ma pewne pęknięcia. Reżyser wprowadził intermedia - sztukę ludową inkrustował klasyką. Sam pomysł jest i oryginalny i ciekawy, ale... Pierwsza wstawka, a właściwie prolog to londyńska scena z Kordiana, której konieczności absolutnie nie mogę się w tym spektaklu dopatrzyć.
Druga wstawka to dialog Ryszarda III z Anną. Wstawka ta ma logiczne uzasadnienie. Dialog jednak należy do najtrudniejszych bodaj w całej twórczości Szekspira, a w teatrze mickiewiczowska maksyma "mierz siły na zamiary" niekiedy zawodzi.
W sumie jednak przedstawienie jest interesujące, barwne, grane z temperamentem i pozwala żywić nadzieję, że Scena dla Dorosłych Teatru Lalek w Białymstoku rozwinie się w dobrą w skali krajowej placówkę teatralną.
"Niech żyje Punch!" Przekład: Grzegorz Sinko, piosenki Johna Gaya w przekładzie Juliusza Żuławskiego, reżyseria i inscenizacja: Włodzimierz Fełenczak, scenografia: Wiesław Jurkowski, muzyka: Jerzy Derfel. Polska prapremiera w Teatrze Lalek w Białymstoku.
