Krapp - Łomnicki
Jakże inaczej odbieramy dziś tę pełną sarkazmu sztukę Becketta. Sztukę pozbawioną właściwie akcji, w której bohater pragnąc zostać pisarzem, przez całe życie nagrywał na taśmę magnetofonową materiał do przyszłych książek - spostrzeżenia, refleksje, różne zabawne i dramatyczne scenki. Inaczej oglądamy dziś "Ostatnią taśmę", bo niedawna śmierć Tadeusza Łomnickiego wpisuje w tę sztukę dodatkowe konteksty. Stary Krapp przesłuchujący taśmy z młodości, roztrząsa swoją klęskę jako artysty i człowieka. Czuje się bankrutem. Bo jedyne, co pozostało mu z całego jego życia, to samotność wewnętrzna, pustka, wypalenie się i starcze przypadłości ciała.
Wspaniale zagrał Tadeusz Łomnicki zderzenie młodości ze starością. Dziś chory, zmęczony życiem starzec, zżyma się na siebie młodego za niektóre swoje zachowania, za słowa, za błędy. Teraz nagrywa już swoją ostatnią taśmę. Te dwie taśmy (dawna i dzisiejsza) to dialog rozpisany na dwa głosy, na dwóch różnych mężczyzn. Dzięki rozwojowi techniki może zatem nastąpić konfrontacja starego Krappa z jego własnym "ja" z czasów młodości.
Jakże fascynujący jest Łomnicki, kiedy jako Krapp próbuje z jakąś przekorną mściwością przyłapać na gorącym uczynku swoje własne, dawniejsze "ja", jakże cudownie wsłuchuje się w stare taśmy, jakże mistrzowski jest w każdej scenie, w każdej minucie trwania sztuki. W każdym geście, mimice i pomrukiwaniu, które określa właściwie wszystko: i komizm, i żal, i tęsknotę, i poczucie nieuchronności przemijania. W każdym pochyleniu głowy i zamyśleniu. W każdym drobnym kroczku jakim biega po pokoju. A scena z jedzeniem banana, to przecież oddzielne studium. Scenę tę wielokrotnie już opisywano w prasie zagranicznej podczas prezentacji tego spektaklu na zagranicznych festiwalach.
Tadeusz Łomnicki stworzył głęboką, pełną, bogatą i wstrząsającą postać samotnego starego człowieka pozostającego w rozpaczliwej izolacji od ludzi i świata.
Studio Teatralne Dwójki. Samuel Beckett: "Ostatnia taśma", reż. Antoni Libera. Emisja pr. II, 11 marca br.
