Artykuły

Zbigniew Zapasiewicz powiedział w jednym z niedawno udzielonych wywiadów, że życzyłby teatrowi, a szczególnie swojemu, w którym obecnie pracuje, takiej publiczności, która przeczytała w życiu choćby jedną książkę...

Nie tylko zastanawiające, ale przede wszystkim smutne jest to wyznanie wybitnego aktora, od tylu lat obecnego na scenie i w filmie, mającego na swoim koncie wiele znakomitych ról i wielkich doznań.

Czyżby tak źle było ze współczesną pub­licznością? Kto i po co przychodzi do teatru, skoro zachowuje się tak, jakby rzeczywiście żadnej książki nie przeczytał?

Dużo mówi się o kryzysie teatru, w teatrze, wokół teatru. Czy powinien zarabiać, wystawiać rzeczy łatwe i przyjemne i tym przy­ciągać publiczność, czy wprost przeciwnie, musi trzymać wysoki poziom, nie może schle­biać najniższym gustom, zobowiązany jest kontynuować tradycje wielkiej, narodowej i ambitnej sceny.

Dużo mówi się także o kryzysie widowni - zaniku jej ambicji, upadku dobrych nawy­ków i dawnych teatralnych obyczajów. Kie­dyś do teatru chodziło się regularnie. Były wielkie premiery: przedstawienia, które ko­niecznie trzeba było zobaczyć, które wywoły­wały ferment intelektualny, o których się pisało, dyskutowało publicznie, rozmawiało.

A teraz najwyżej osiedlowa telewizja kab­lowa lub satelitarna i magnetowidy - naj­częściej obecnie kupowany w Polsce sprzęt gospodarstwa domowego. Kino w domu i świat w czterech ścianach mieszkania - ale to najczęściej u ludzi, którzy żadnych języków nie znają i w ogóle nie mają za­miaru ich się uczyć. Gdzie tu miejsce na wielkie sceniczne za­mierzenia? Czy teatr realizujący obecnie takie ambitne insce­nizacje, jak na przy­kład "Śnieg" Przybyszewskiego - nie pozostanie na lo­dzie? Żeby się o tym przekonać, trzeba po prostu wybrać się do Teatru Kameral­nego w Warszawie i zobaczyć na własne oczy to przedstawie­nie, właśnie w reży­serii Zbigniewa Zapasiewicza. Wycho­dzimy przy tym z za­łożenia, że kilka książek już przedtem w życiu się prze­czytało...