"Edyp król"
Jan Parandowski, znakomity znawca antyku pisząc o tragedii Sofoklesa odnotował i takie spostrzeżenie: "Wszystko odbywa się w takim sprężeniu uczuć, w takim nacisku zdarzeń, że traci się poczucie czasu, i to, co w istocie mieści się w jednej godzinie, wydaje się niesamowitym wirem lat. Sposób w jaki postaci objawiają swą duszę, Jest istotnym czarnoksięstwem"
Czego zabrakło w telewizyjnym spektaklu "Edypa króla" - sprężenia uczuć, nacisku zdarzeń, czy owego niesamowitego wiru lat? Lidia Zamkow wystawiając tragedię Sofoklesa skoncentrowała swą uwagę na postawie tytułowego bohatera, na jego reakcjach. Z jednej strony na nieszczęścia ludu ateńskiego, z drugiej - na wyrocznię losu. Edyp nie godzi się ani na jedno, ani na drugie. Los, przeznaczenie są jednak silniejsze; powalony bohater sam sobie wyznacza karę, sam siebie skazuje na wygnanie. Podąży na nie pogrążony w ślepocie.
Tragedia Sofoklesa - niezależnie od jej scenicznej, czy telewizyjnej interpretacji - zawsze porusza, prowokuje do osobistych osądów, wywołuje uczucie jakiejś bliskości. Mimo upływu czasu: napisana była dwa i pół tysiąca lat temu.
W telewizyjnym widowisku, w którym wiele uwagi poświęcono sprawom samej inscenizacji - Edypa grał Leszek Herdegen. Skupiony, osaczony przez ludzkie nieszczęścia, broniąc się przeciw przepowiedniom wyroczni. W pierwszej części dumnie szczycący się swoją szlachetnością, w drugiej niepogodzony z wyrokiem, pełen gorzkiego doświadczenia, którego przekazać już nie zdoła. Nic bowiem, a w żadnym przypadku nie słowa, nie uchronią Antygony od jej losu. Także tragicznego.
Dyskusyjne wydaje się w tym przedstawieniu potraktowanie chóru, nie zawsze przyszło się godzić z "pięknością" kolorowych kadrów, które zacierały żarliwość, a czasem i jasność wymowy tej wspaniałej przecież sztuki.
Poniedziałkowy Teatr TV. Scena Powszechna. Sofokles: "Edyp król", pr. I g. 20.20.
