Iwona, księżniczka Burgunda
Słynne Gombrowiczowskie "karaski" według receptury młodego Horsta Leszczuka (vel Grzegorza Jarzyny) stanęły ością w gardle zakonowi gombrowiczologów regularnych. Wbrew większości wcześniejszych scenicznych odczytań dramatu tytułowa bohaterka spektaklu nie jest odpychającym tacmołuchem. Przeciwnie - skazą Leszczukowej Iwony jest piękno i dzikość. Za sprawą prowokacji Księcia Filipa oko w oko z tymi nieujarzmionymi mocami staje dwór - stworzony przecież po to, by konserwować ustalony porządek i uświęcone hierarchie. Reżyser, z odwagą właściwą młodemu, pozbawionemu uprzedzeń i kompleksów artyście, odpowiada Gombrowiczowi, że - w przeciwieństwie do niego - wierzy w możliwość występowania mocy silniejszych od formy. Piękno i dzikość ucieleśnione w postaci Iwony (Magdaleny Cieleckiej) to również cechy rozwichrzonej formy, jaką podjął reżyser spektaklu. Horst Leszczuk z równą swobodą obdarza
Gombrowiczowskich bohaterów zachowaniami swoich młodych widzów, co żongluje językiem teatralnych ojców. Bawi się formą wideoklipu i posługuje mową świateł oraz spowolnionych gestów, znanych z teatralnej twórczości Boba Wilsona i Krystiana Lupy. Aktorów umieszcza w rozbłyskującej znaczeniami, obracającej się wokół obrazowych cytatów i nawiązań scenografii Barbary Hanickiej. Wprowadza rytmy wzięte z treningu Gl, teatru instrumentalnego oraz kultury klasycyzmu i baroku. Ta porywająca, mimo nadmiaru pomysłów i nawiązań, "Iwona" będzie żyta i rosła. W rozmowach, polemikach, na próbach. Przerażonych gwałceniem formy i rzekomym obniżeniem lotów Leszczuka strażników Gombrowiczowskiej Litery zapewniam, że nasza spuścizna narodowa nie jest zagrożona. I że Grzegorz Jarzyna jest w formie, której każdemu z jego zatroskanych widzów życzę.
