Kwartet
Niewiele jest dziś krajów, w których historia jest w stanie wywołać autentyczne emocje. Tymczasem w Polsce fakty i dokumenty z przeszłości nadal funkcjonują jak bomby, których w porę nie zdetonowano. Społeczeństwo reaguje na ich ujawnienie bardzo różnie. Są huczne obchody i kameralne rozliczenia. Narodowy kalendarz rocznic ciągle się powiększa, co spędza sen z powiek historykom i artystom. Michał Komar i Tomasz Zygadło wytknęli sobie cel wyjątkowo trudny do osiągnięcia.
"Kwartet" to opowieść o czwórce przyjaciół. Łączy ich data: 1946 rok, wpisana w metryki urodzenia i wspólna pasja - muzyka. Dziesięcioletni skrzypkowie: Wacek i Janusz, altowiolista Felek i wiolonczelistka Lena pilnie pracują nad popisowym utworem. Jest rok 1956. W repertuarze kwartetu następują zmiany. Nie tylko zresztą w nim. Trwa "przewietrzenie" więzień. Nowi "lokatorzy", do niedawna, zajmowali sąsiednie, niezakratowane pomieszczenia. W atmosferze "odwilży" rdzewieją żelazne dotąd racje. Mijają lata. Kwartet zmierza coraz wyraźniej ku artystycznej harmonii. Już tylko krok dzieli obiecujących studentów Konserwatorium od zagranicznych sukcesów. Niestety, wiosna 1968 roku przynosi kolejne zmiany w partyturze.
Zespół nie dość szybko rozpoznaje właściwy klucz. W grze czwórki bohaterów zwolennicy "nowej muzyki" doszukują się fałszywych tonów. W ciągu następnych 20 lat wydarzyło się wiele. Nowi dyrygenci przejmowali batutę. Zdyscyplinowane skandowania przerwały kilkakrotnie chaotyczne improwizacje...
A jednak, kiedy kamera powoli rejestruje twarze publiczności przybyłej na jubileuszowy koncert sędziwego profesora, może mieć wątpliwości czy słowa: prawda i wolność mają sens obiektywny, niezależny od doraźnych celów i politycznych manipulacji, czy też zbrodnię i podłość można z perspektywy lat usprawiedliwić i przedawnić...
Autorzy scenariusza poszukiwali logiki w dziejach powojennych wybuchów euforii i zapaści politycznych. A czynili to w przekonaniu, że emocje kiedyś opadną i zastąpi je refleksja. Zamiar i przekonanie chwalebne, choć skazane na pesymistyczną konkluzję...
