Artykuły

- Muzyka towarzyszy mi w życiu znacznie dłużej niż aktorstwo. Powszechną tradycją w mojej rodzinie było uczęszczanie do szkoły muzycznej. Przy akompaniamencie skrzypiec, gitary, pianina i akordeonu prześpiewaliśmy z rodzeństwem niejeden wieczór - mówi warszawski aktor MACIEJ ZAKOŚCIELNY.

Mało kto wie, że oprócz aktorstwa Maciek Za kościelny, czyli Bronek Woyciechowski z "Czasu honoru", pasjonuje się muzyką - a dokładniej grą na skrzypcach. Wielbiciele talentu aktora zaspokoją swoją ciekawość, oglądając poczynania Maćka na deskach warszawskiego Teatru Bajka w projekcie "Śpiewając jazz".

Bożyszcze, amant, najseksowniejszy polski aktor... Tak oto postrzega cię spore grono widzów. Co ty na to?

- Bardzo dobrze mi z tym. My, artyści, jesteśmy łasi na komplementy (śmiech).

A nie denerwuje cię przydomek "polski Brad Pitt"?

- Nie, dlaczego? Nigdy nie patrzyłem na siebie jako na następcę Brada Pitta. Szanuję go i podziwiam, bo jest świetnym aktorem i niejednokrotnie to udowodnił. Ale nad łóżkiem nie wieszałem sobie plakatów z nim - raczej te z zespołami muzycznymi lub pięknymi aktorkami (śmiech). Zresztą - nie utożsamiam się z żadną ze znanych postaci sceny czy kina. Inspiracje czerpię z obserwacji otoczenia oraz ludzi na ulicy.

Uroda nie jest zatem twoim przekleństwem?

- Nie odbieram jej w ten sposób. Poza tym nie jest ona przekleństwem, gdy idzie w parze z inteligencją (śmiech).

Pytam, bo aktorów często obsadza się w rolach pasujących do ich warunków zewnętrznych...

- Nie mam z tym problemów. Dobrze czuję się zarówno w roli amanta na ekranie, jak i przygłupa na deskach teatru.

Przejdźmy do spraw zawodowych. Właśnie ruszył projekt "Śpiewając jazz", w którym wystąpisz w zupełnie nowej roli - jako Maciek Zakościelny...

- Dokładnie. "Śpiewając jazz" to cykliczne spotkania jazzowe wystawiane w warszawskim Teatrze Bajka, których jestem gospodarzem. Oprócz tego śpiewam i gram na ukochanych skrzypcach.

Tym razem jednak nie przywdziewam żadnej maski - jestem po prostu sobą. Wynika to z tego, że nie traktuję naszego projektu jako pracy, lecz jako zabawę, rozrywkę oraz możliwość fascynującego spotkania.

Nazwisko Zakościelny nie kojarzy się ze śpiewem...

- Zgadza się, ale bycie muzykiem nie zawsze musi się równać z występami na scenie, bo przecież można też grać dla siebie lub w kręgu przyjaciół. Muzyka towarzyszy mi w życiu znacznie dłużej niż aktorstwo. Powszechną tradycją w mojej rodzinie było uczęszczanie do szkoły muzycznej. Przy akompaniamencie skrzypiec, gitary, pianina i akordeonu prześpiewaliśmy z rodzeństwem niejeden wieczór.

Jak to się stało, że śpiewasz jazz?

- Zbyszek Dzięgiel, scenarzysta i reżyser naszego przedstawienia, to mój dobry kolega. Zawsze był zdania, że powinienem zrobić coś w kierunku muzyki. Mocno też wierzył w moje umiejętności. Efekty tej wiary publiczność może oglądać w postaci mojego udziału w projekcie "Śpiewając jazz".

Sięgnijmy pamięcią wstecz. Ponoć za czasów licealnych grywałeś

z bratem w metrze paryskim...

- Tak, cztery lata z rzędu wyprawialiśmy się za chlebem do Paryża, by tam w podziemnych kolejkach grać na skrzypcach i na gitarze. Następnie zarobione pieniądze wydawaliśmy na zwiedzanie Francji.

Tęsknisz za tym okresem beztroski i brakiem obowiązków?

- Tęsknić - nie tęsknię, bo wtedy było wtedy, a dziś jest dziś. Biorę w życiu to, co mi ono na dany moment serwuje. Nasz wakacyjny pobyt we Francji bardzo mile wspominam. Nauczył mnie pokory, wielokrotnie dał mi też porządnego kopa w tyłek. Ale co najważniejsze - mieliśmy z bratem wrażenie, że tworzymy coś wielkiego, mocno artystycznego. A to dawało nam olbrzymie poczucie satysfakcji.

Czy dziś też wybrałbyś taki sposób na wypoczynek?

- Zdecydowanie wolałbym dwutygodniowy urlop na wsi, w ciszy i spokoju, jeżdżąc konno.

Wracając do spraw zawodowych. Gdzie, oprócz "Śpiewając jazz", pojawisz się jeszcze?

- Już niedługo rozpocznę pracę na planie filmu braci Józefa i Michała Skolimowskich "Z piekła rodem", do której przygotowywaliśmy się dwa lata. W filmie zagram pisarza-artystę.

Jaki gatunek reprezentuje produkcja?

- Pójdziemy chyba w kierunku thrillera, ale wszystko i tak okaże się na końcu. Zapowiada się naprawdę ciekawy, bardzo dziwny i zagadkowy film. Oprócz tego od kwietnia ruszają zdjęcia do "Czasu honoru".