Jak przyciągnąć pielgrzymów
"Palec Boży" w reż.Jerzego Bończaka w Teatrze im. Jaracza w Olsztynie. Pisze Tadeusz Szyłłejko w Gazecie Olsztyńskiej.
Lekko anarchistyczny duch MontyPythonów patronuje tej nienajgorzej skrojonej komedyjce, toczącej się w niby-średniowieczu.
Scenerią "Palca Bożego" jest klasztor, w którym wszystko chyli się ku upadkowi, zaś cudów, zdolnych ściągnąć hojnych pielgrzymów - ani na lekarstwo. Braciszkowie uruchamiają więc handel fałszywymi relikwiami. Usprawiedliwienie mają przekonujące: ich posłannictwem jest "pomagać potrzebującym, a nie... stać się nimi". Interes rozkwita.
Nie szukajmy tu wielkiej głębi. Oczywiście, jest w komedii przestroga przed dewaluacją wartości duchowych poddanych handlowej presji. Głównie jednak chodzi o to, by się pośmiać. Bo z jednej strony: kupczenie świętościami to proceder stary jak świat. Z drugiej strony naśmiewanie się z mnichów, którym bliższe są wartości ziemskie - to również zawsze był wdzięczny interes dla kpiarzy, od Rabelais'ego czy Boccaccia począwszy (o warmińskim biskupie Krasickim nie zapominając). I tak już to będzie się splatać, dopóki ludzkość będzie miała jakieś świętości.
Toteż do zadowolenia z wieczoru wystarczy, że autorzy spektaklu odpowiednio komicznie zróżnicowali charaktery braci zakonnych (Marcin Troński, Artur Steranko, Marcin Tyrlik, Cezary Ilczyna oraz główny sprawca intrygi: Marcin Kiszluk jako minstrel Jacques), i że wyraziste są trzy role kobiece: grająca "nierozkładającego się" trupa (!) Katarzyna Kropidłowska, Hanna Wolicka jako furia wcielona - przeorysza konkurującego w cudach zakonu żeńskiego, czy wreszcie postać najbogatsza w komiczne szczegóły: modląca się o cud za cudem chytra wieśniaczka Wiesławy Niemaszek.
Na koniec zdradzę: kto chce, ten może w niektórych staraniach braciszków dopatrzeć się podobieństw do... desperackich zabiegów władców naszego "grodu nad Łyną" o przyciągnięcie turystów... Hi hi!
