Artykuły

"Metro" w reż. Janusza Józefowicza Teatru Studio Buffo z Warszawy gościnnie w Lublinie. Pisze Paweł Franczak w Polsce Kurierze Lubelskim.

Są na świecie rzeczy, które się nie starzeją: muzyka Bacha, samochody Cadillaca i cera Grażyny Szapołowskiej. Musical "Metro" do nich nie należy, nic na tym nie tracąc, co potwierdziło się w sobotę w "Globusie".

Kiedy "Metro" debiutowało w 1991 r. podarte jeansy i kurtka "ramoneska" głównego bohatera musiały być ostatnim krzykiem mody. Teraz wywołują raczej uśmiech zażenowania i komentarze "ja tak w ogólniaku wyglądałem!". Podobnie nie na czasie brzmią solówki gitary, wyjęte żywcem z późnych płyt Pink Floyd. Ale taka już dola spektakli, których akcja dzieje się w "nieodległej przeszłości", że wypadają staromodnie. Jak ktoś nie wierzy, to zobaczymy co za dekadę będzie się myśleć o iPhone'ach. Tylko, że ani starodawne brzmienie, ani niemodne stroje nie przeszkadzają w odbiorze przedstawienia. Większość piosenek wpadała, wpada i będzie wpadać w ucho (bo to porządnie skomponowane utwory); taniec będzie się podobał (zbiorowe akrobacje nie wychodzą z mody), a historia młodych gniewnych artystów będzie wciągać (opowieść o drodze do sukcesu jest uniwersalna). Tak w każdym razie można sądzić po przyjęciu "Metra" przez publiczność: piskach nastolatek przy "Wieży Babel" i owacjach na stojąco. Artyści ciężko zapracowali na ten sukces. Obserwując ich zmagania z trudnym tańcem i wymagającymi piosenkami, jedno jest pewne: ta praca to harówa na miarę nocnej zmiany w "Bogdance".

Dlatego np. rola Anki (bardzo dobra Zofia Nowakowska) naprawdę imponuje. Aktorka może nie jest królową tańca, ale łatwość, z jaką śpiewała wszystkie "górki" w chwilę po sprincie na zaplecze i błyskawicznej zmianie kostiumu, robi wrażenie. Mniejsze wrażenie robił Rafał Drozd. Jego Janek był potwornie mdły. Choć chwała mu za sprawność fizyczną. Prawie dwie godziny łączenia tańca ze śpiewem to nie lada wyzwanie, choć to bardziej wyczyn sportowy niż praca artysty.