Lublin. Festiwalowy taniec i sztuki plastyczne
W piątek rozpoczynają się 12 Międzynarodowe Spotkania Teatrów Tańca - najważniejszy po tej stronie Wisły przegląd polskich i zagranicznych spektakli tanecznych. W tym roku głównym tematem Spotkań będą związki teatru tańca ze sztukami plastycznymi.
Wśród wielu prezentacji pojawią się etiudy inspirowane dziełami Marca Chagalla, Maxa Ernesta czy Fridy Kahlo, które przywiozą na festiwal zespoły m. in. z USA, Belgii i Białorusi.
Wyjątkowo różnorodny program zaprezentują gospodarze, w programie znalazły się cztery spektakle stworzone w Lublinie, z jednym wyjątkiem będą to pokazy premierowe. Duet żak & dziedzic zaprezentuje znany z repertuaru Teatru Centralnego spektakl "daleko od ciała", natomiast specjalnie na festiwal premiery swoje przygotowały: Teatr Maat Projekt Tomasza Bazana, Grupa Tańca Współczesnego Politechniki Lubelskiej i Lubelski Teatr Tańca. Anna Żak wraz z Grupą Tańca Współczesnego pracowała nad premierą "Stadium. etap I" - spektaklem nawiązującym do twórczości Magdaleny Abakanowicz, natomiast Wojciech Kaproń podjął próbę zmierzenia się z dziełem i myślą teoretyczną Wasilija Kandinsky'ego w monodramie "Kosmos". Prezentujemy rozmowy z tancerzami i choreografami obu tych interesująco zapowiadających się przedsięwzięć.
***
Rozmowa z choreografką Anną Żak o spektaklu "stadium" Grupy Tańca Współczesnego Politechniki Lubelskiej
Grzegorz Kondrasiuk: W Lubelskim Teatrze Tańca, dawnym zespole Hanki Strzemieckiej, z którego się wywodzisz, plastyka odgrywała bardzo ważną rolę, czego dowodem chagallowski spektakl LTT "Akrobaci, kwiaty i księżyc pomiędzy". Czy praca pod kierunkiem Hanki zaszczepiła w tobie chęć poszukiwania w tym kierunku?
Anna Żak: Na pewno to sceniczne "myślenie obrazem", które jest bliskie Hani Strzemieckiej, zawsze było i jest bliskie również mnie. Cofając się do naszych początków, do czasu, kiedy artystycznie dorastaliśmy, spektakle GTWPL i później LTT powstawały w ścisłej współpracy choreografa, czyli Hani i nas tancerzy, wizje się mieszały i przeplatały. Z Hanką najczęściej się zgadzałam w plastycznym widzeniu choreografii.
Skąd pomysł na interpretację prac Magdaleny Abakanowicz właśnie w wykonaniu GTWPL? Poprzednie prace z tym zespołem, bardzo odmłodzonym, i bardzo zdolnym, rozwijającym się ze spektaklu na spektakl, były przecież zupełnie o czymś innym - myślę tu o "clear/n", "continue" z twoimi choreografiami, czy o "piejo, dziobio, gdaczo..." przygotowanym jeszcze we współpracy z Hanką.
- Chyba nie aż tak bardzo "o czymś innym" Zarówno tamte choreografie, jak i ta, nad którą pracujemy teraz - są po prostu o człowieku. Abakanowicz wszystkie swoje rzeźby tworzyła w kontekście człowieka właśnie, badając jego kondycję psychofizyczną. Właściwie każda moja choreografia gromadzi grupę na scenie. I ja chyba lubię tłum na scenie. To zawsze niesie ze sobą różnorodność. I ciekawie jest wyławiać z tego tłumu jednostki, bo każda postać tworząca zbiorowość jest indywidualna. W "stadium" podobnie jak w innych moich choreografiach nie zabraknie "tłumu". Z niego co chwilę - i na chwilę - wyłaniają się jednostki, ale tłum niesie też ryzyko ponownego wchłonięcia. Nie jest łatwo wyindywidualizować się z tego, mniej lub bardziej rozentuzjazmowanego tłumu. Świadomie chcę skorzystać z artystycznej powtarzalności, więc nie zabraknie i rozwiązań scenicznych, by podać konkretny przykład, skupiających się na plecach, ich wspaniałej plastyczności, którą uwielbiam i nieraz już z niej na scenie skorzystałam. W Rzymie widziałam tysiące wariantów tych samych motywów, tysiące postaci, całe mnóstwo Dawidów Abakanowicz także bardzo długo prowadziła temat abakanów, potem przyszły kolejne trwające w czasie etapy twórczości, zmieniały się natomiast przestrzenie, w których były eksponowane. Z GTWPL co roku na Noc Kultury prezentujemy warianty naszych spektakli wpisując je w inną przestrzeń, i to zawsze jest ciekawe przekształcanie choreografii, szukanie dla niej nowego miejsca. Chyba więc to, co robi Magdalena Abakanowicz jest mi po prostu bliskie.
