O Śwince, co rozmarzyła Tygryska
"Opowieść o tym, jak Tygrysek pewnego dnia nie wrócił do domu" w reż. Piotra Seweryńskiego w Teatrze Pinokio w Łodzi. Pisze Agnieszka Jedlińska w Expressie Ilustrowanym.
Reżyser Piotr Seweryński stawia widzów w niezwykle trudnej sytuacji. Po pierwsze zmusza ich do zapamiętania wyjątkowo długiego tytułu "Opowieść o tym, jak Tygrysek pewnego dnia nie wrócił do domu", choć adresatami są najmłodsze dzieci, które w większości jeszcze niezbyt dobrze mówią. Po drugie, w dwuznaczny sposób podejmuje temat przyjaźni Misia i Tygryska.
Sobotnia premiera w Teatrze Pinokio dorosłego widza mogła wprawić w duże zakłopotanie. Homoseksualne konotacje i temat zdrady były tak oczywiste, że zamiast sympatycznej bajki o przyjaźni, miłości, zabawie i popełnianiu błędów, które sprawiają innym przykrość, zobaczyli coś, co nijak nie przystawało do bajki dla najmłodszych. Do końca nie wiadomo było, czy "wyłączyć" głowę oglądając tylko wierzchnią warstwę, czy zagłębiać się w oczywiste podteksty.
W opowieści Piotra Seweryńskiego (reżyser jest też autorem opracowania tekstu książki "Dzień dobry, świnko" niemieckiego pisarza Janoscha) Świnka stała się nieznośną prowokatorką, mistrzynią w wymyślaniu zabaw, która zagięła parol na Tygryska. Zawróciła mu w głowie, przekonała, żeby z nią zamieszkał i zapomniał o Misiu. Tygrysek szybko przekonał się, że tylko z Misiem był szczęśliwy, bo Świnka zrobiła z niego służącego. Nie darzy go uczuciem, a przy każdej okazji traktuje z pogardą! Trawiony wyrzutami sumienia wraca do Misia, który wspaniałomyślnie wybacza mu zdradę.
Początkowo wydawało się, że bohaterami są dzieci i ich szczera przyjaźń, ale one przecież ani same nie mieszkają, ani nie gotują innym, ani nie chodzą same do lasu, a gdy zginą, natychmiast szuka ich sztab ludzi. Do końca nie wiadomo więc, co autor chciał widzom powiedzieć (i po co występował Lew goniący Złodzieja Kieliszka), bo to, co zobaczyli, w żaden sposób nie pasowało do spektaklu dla najmłodszych.
