Kraków. Książka na 80. urodziny prof. Walacińskiego
Adam Walaciński - kompozytor muzyki autonomicznej i użytkowej dla teatru i filmu, błyskotliwy publicysta "Dziennika Polskiego", redaktor naukowy działu twórców współczesnych w Encyklopedii muzycznej PWM, profesor Akademii Muzycznej w Krakowie, dawniej zawodowy skrzypek i muzyk krakowskiej Orkiestry Polskiego Radia w Krakowie - kończy dziś 80 lat.
Z tej okazji już na wiosnę Akademia Muzyczna zorganizowała Jubilatowi spotkanie z publicznością i koncert, zaś w przyszłym tygodniu zabrzmi w Filharmonii Krakowskiej jego nowy utwór: "La nuova Campanella". Także z tej okazji Polskie Wydawnictwo Muzyczne przygotowało książkę pt. "Rzeki płyną różnymi korytami" - rozmowę Anny Woźniakowskiej z Jubilatem.
Książka będzie miała promocję dziś o godz. 19 w Restauracji Galicyjskiej (ul. Pijarska 9) w Krakowie. Spotkanie z udziałem autorów publikacji, które poprowadzi Andrzej Kosowski, redaktor naczelny PWM, na pewno nie ograniczy się tylko do prezentacji tomu. Jak na dzień urodzinowy przystało nie zabraknie zapewne toastów. Dołączamy się do nich i składamy Panu Profesorowi najserdeczniejsze życzenia!
Książka "Rzeki płyną różnymi korytami" jest zapisem rozmów, jakie przeprowadziła z prof. Adamem Walacińskim Anna Woźniakowska. Pozycja jest tym ciekawsza, że i rozmówca, i pytająca od lat się przyjaźnią, są absolwentami tej samej uczelni i obydwoje zajmują się m.in. recenzowaniem koncertów na naszych łamach. Jak przebiegała praca nad książką?
Anna Woźniakowska:
- Pracowało nam się bardzo dobrze, choć okazało się, że Adam nie jest człowiekiem pielęgnującym wspomnienia; jest ciągle aktywny, w związku z czym absorbują go sprawy teraźniejsze i przyszłe. Dlatego po każdej rozmowie musieliśmy jeszcze sporo dodawać, bo Adamowi wiele się przypominało. Trudnością w prowadzeniu rozmów była także jego rozległość zainteresowań. Przy każdym temacie powstawały dygresje i gdybym chciała zapisać wszystko, o czym rozmawialiśmy, to wydalibyśmy co najmniej trzy tomy. Nasze rozmowy z założenia dotyczyły czasów i ludzi minionych. A były to bardzo ciekawe czasy, pełne ciekawych ludzi, z którymi Adam się spotykał, np. z Kisielem, Eugenią Umińską, Jerzym Gertem, Wacławem Niemczykiem, a także z reżyserami, np. z Jerzym Kawalerowiczem i Krystyną Skuszanką. Kiedy zapytałam go o muzykę filmową, otrzymałam długi i piękny wywód na ten temat. Zresztą gdybym zapytała Adama na przykład o to, jaki wpływ na technikę skrzypcową miała zmieniająca się męska moda, to jestem pewna, że po początkowym zdziwieniu wygłosiłby na ten temat wykład bardzo osadzony w realiach i poparty faktami. Wiedza tego człowieka jest porażająca!
Adam Walaciński:
- Pomysł napisania książki podsunęła Hanka Woźniakowska, która ma już w swoim dorobku tego rodzaju publikację z Markiem Stachowskim. Nad ogólną koncepcją za dużo nie debatowaliśmy. Założyliśmy, że nie będziemy się wznosić w górne rejony problemów estetycznych ani nie będziemy drążyć fachowych zagadnień kompozytorskiego warsztatu, lecz że ma to być książka raczej wspomnieniowa, eksploatująca moje wieloletnie doświadczenia. Ania zjawiała się u mnie, robiłem kawę i po prostu rozmawialiśmy swobodnie. Ustalaliśmy jedynie, jakim tematem będziemy się zajmować w danym dniu. A więc np. o okresie studiów, a to o Kisielewskim, a to o filmie, co automatycznie ułożyło się w rozdziały, które zostały zachowane w książce. Unikałem jedynie wypowiadania się na tematy środowiskowe, bo nie chodziło przecież o to, bym przypiął komuś złośliwą łatkę czy poplotkował o jakichś drażliwych sprawach. Nie wynikało to z nieszczerości, lecz z mego przekonania, że nie o wszystkim trzeba mówić przed szeroką publicznością. Pominęliśmy także wątki osobiste, dziś tak bardzo modne, ale nie jestem przecież aktorem filmowym. Tytuł początkowo miał być inny: "Świadek epoki". Zaproponowała go Ania, ale mnie wydał się zbyt patetyczny. Świadkiem epoki jest dla mnie ktoś taki jak profesor Bartoszewski.
