Teatr w teatrze, farsa w farsie
"Czego nie widać" w reż. Tomasza Koniny w Teatrze im. Kochanowskiego w Opolu. Pisze Iwona Kłopocka w Nowej Trybunie Opolskiej.
. "Czego nie widać" w "Kochanowskim" to 160 minut dobrej zabawy.
Sztuka Frayna od ćwierć wieku święci triumfy na scenach całego świata i w "Kochanowskim" z pewnością także będzie przebojem. Ta błyskotliwa farsa opowiada o przypadkowo skleconej trupie teatralnej, która przygotowuje na objazd po prowincji komedię "Co widać". W pierwszym akcie oglądamy próbę generalną, w drugim sam spektakl, ale pokazany od kulis, a w trzecim ostatnie przedstawienie, które skłóconemu zespołowi rozsypuje się na scenie w drobny mak.
Mamy więc teatr w teatrze i farsę w farsie, co stanowi spiętrzenie zabawnych sytuacji, pomyłek i gagów, w których przewodnią rolę Odgrywa ośmioro drzwi i niezliczona liczba rekwizytów z czterema talerzami sardynek na czele. W opolskim
przedstawieniu najlepsza jest część druga - gdy oglądamy teatr od kulis i zwaśnionych bohaterów, którzy w trakcie spektaklu robią sobie różne psikusy. Pierwsza mogłaby mieć lepsze tempo, w trzeciej lekki niedosyt budzi finał.
I dla przedstawienia i dla Andrzeja Czernika lepiej byłoby, gdyby jego "reżyserka" znajdowała się bliżej sceny. Dla aktorów sztuka Frayna to podwójne wyzwanie. Grają bowiem komediantów, a zarazem kreowane przez nich
na scenie postaci. Mnie najbardziej podobał się Waldemar Kotas w roli przygłuchego pijaczka, Leszek Malec jako aktor dociekliwy, któremu wszystko trzeba tłumaczyć, i Krzysztof Wroną który kapitalnie wczuł się w postać nieprzytomnego z niewyspania technika teatralnego o aktorskich aspiracjach.
Największe uznanie należy się jednak Aleksandrze Cwen. Brawurowo zagrała nie tylko blond idiotkę, która nigdy nie wie, o czym się mówi, ale też fatalną aktorkę. Premierowa publiczność bawiła się znakomicie. I o to chodziło.
