Trudne rozmowy
"Oskar i pani Róża" w reż. Anny Augystynowicz w Teatzre Wspóczesnym w Szczecinie. Pisze Monika Stefanek w Głosie Szczecińskim.
Wzruszającą opowieść o życiu i przemijaniu, nadziei i zwątpieniu przygotował szczeciński Teatr Współczesny.
Sztuka "Oscar i pani Róża", której polska prapremiera odbyła się w piątek w Teatrze Współczesnym, to opowieść o dziesięcioletnim chłopcu chorym na białaczkę. Gdy, po nieudanym przeszczepie, zostaje mu zaledwie 12 dni życia, Oscar zaczyna pisać listy do Pana Boga. Staje się tak za namową pani Róży, starszej kobiety, która opiekuje się w szpitalu chorymi dziećmi. Odtąd każdy dzień Oscar będzie traktował jak dziesięciolecie, przechodząc kolejne etapy życia, poprzez dojrzewanie, dorosłość, małżeństwo, aż po starość i śmierć.
Sztuka "Oscar i pani Róża" w reżyserii Anny Augustynowicz powstała na podstawie książki Erica-Emmanuela Schmitta o tym samym tytule. Niewielkich rozmiarów książeczka szybko stalą się światowym bestsellerem.
Choć sztuka traktuje całkowicie serio o takich sprawach, jak: nieuleczalna choroba,-cierpienie, śmierć, a także wiara i zwątpienie w istnienie Boga, jej treść nie jest przygnębiająca. Odpowiedzi na zadawane przez chłopca pytania są uniwersalne, mogą dotyczyć każdego bez względu na wiek.
W sztuce nie brakuje momentów humorystycznych. Szpitalna, wyizolowana od świata, rzeczywistość niewiele różni się od tej poza szpitalnymi murami. Tu też nawiązują się przyjaźnie, pierwsze miłości. Są pacjenci, których się lubi, ale też tacy, którym się dokucza. Rząd stojących za sobą łóżek wyznacza kolejne etapy życia Oscara. Gdy dojdzie do ostatniego, chłopiec umiera.
Nie jest ważne ile tak naprawdę Oscar (w tej roli Wojciech Brzeziński) ma lat. Jego słowa adresowane mogą być do widza w każdym wieku.
Trudno nie docenić gry obojga aktorów: rewelacyjnego Wojciecha Brzezińskiego (Oscar) oraz Anny Januszewskiej (pani Róża). Wypowiadane przez nich słowa przykuwają uwagę widza. Zakończenie sztuki tchnie nadzieją, że wszystko to, czego doświadczamy, ma swój głęboki sens.
