Kraków. Pożegnano Andrzeja Warchała
Prochy Andrzeja Warchała spoczęły na cmentarzu Rakowickim.
W rytm pogodnych, by nie rzec radosnych melodii, podążał jakże liczny kondukt żałobny za urną z prochami Andrzeja Warchała, którą w asyście kapłana złożono wczoraj do grobu na cmentarzu Rakowickim w Krakowie. W rodzinnym mieście artysty, w którym przyszedł na świat.
Przypomnijmy; 65-letni znakomity artysta, absolwent krakowskiej ASP, reżyser filmów, literat i satyryk, który przez parę dekad występował w Piwnicy pod Baranami, zmarł 15 maja.
Ledwie, po mszy św. żałobnej w cmentarnej kaplicy, urna z prochami spoczęła na lawecie, dołączyli do orszaku - w nim syn, brat i wnuki zmarłego - jazzmani tradycyjni z Jazz Band Ball Orchestra, z Beale Street Band, z Boba Jazz Band. Ich pogodna muzyka i przydające chęci do życia słońce - czyż to nie stosowny entourage, gdy przychodzi żegnać satyryka, który już w 1963 r. przystał do grona, którego przewodnik powtarzał za Montaignem, że "jak się sami nie zabawimy, nie zabawi nas nikt"?
Ale Andrzej Warchał nie tylko nas zabawiał, on również potrafił na taśmie filmowej, która tak stosownie zatrzymuje czas, ujawniać cierpkość przemijania, gorycz związaną z upływem dni, lat... Zapisał to w tylu filmach, nierzadko nagradzanych, by tylko zamieniony w przejmujący obraz piwniczny hymn Śliwiaka i Koniecznego "Ta nasza młodość" przypomnieć. I też ten hymn popłynął nad grobem w wykonaniu piwniczan, dopełniając nastrój jazzowego evergreenu "St. James Infarmary" i pamiętnej melodii "Il Silencio", którą przywołała trąbka Andrzeja Marchewki.
A potem, gdy już mogiłę Andrzeja Warchała skryły wieńce i kwiaty, na pożegnanie zabrzmiał standard "Gdy wszyscy święci idą do nieba". Niejako muzyczne przesłanie modlitwy kapłana, by i żegnany przez nas wczoraj twórca trafił tam z woli Pana... A może dopełnienie słów Tuwima, które, oprawione muzyką ks. Wiktora Sopory przejmująco w cmentarnej kaplicy śpiewała Ola Maurer: "Jeszcze się kiedyś rozsmucę, /Jeszcze do Ciebie powrócę, /Chrystusie... (...)".
