Szekspir zbanalizowany
"Otello" w reż. Agnieszki Olsten w Teatrze Narodowym w Warszawie. Pisze Agnieszka Rataj w Życiu Warszawy.
Agnieszka Olsten zapowiadała, że chce odczytać "Otella" jako dramat percepcji, różnego postrzegania świata, które doprowadza do tragedii. Tymczasem dramat zgotowała widzom.
Publiczność usadzona po różnych stronach szklanych korytarzy tworzących scenografię częściowo nie widzi i nie słyszy poszczególnych aktorów. Głównym tematem rozmów po premierze okazało się wzajemne wyjaśnianie, co właściwie działo się w kolejnych scenach, chociaż niewiele zmienia to w ogólnych wrażeniach wyniesionych z tego przedstawienia.
Adaptacja Agnieszki Olsten i Bartosza Frąckowiaka, zaproszonego do pracy dramaturgicznej nad tekstem, zaczyna się nawet intrygująco - już na Cyprze po wygranej przypadkiem bitwie z turecką flotą.
Bohaterowie są zmęczeni. Długa pierwsza scena pokazuje Jago, Emilię, Cassia i Montano skupionych w milczeniu przy małym stoliku w jednym z bocznych korytarzy. W tej dusznej atmosferze rozpoczyna się dramat zazdrości i podejrzeń, jakby przypadkiem, kiedy znudzony Jago snuje opowieść o Cassiu, który przez sen wyznawał miłość Desdemonie. Późniejsze wypadki, nawet diaboliczne intrygi Jago, rozgrywają się w sennej aurze nadchodzącego koszmaru, podbijanego jeszcze klimatyczną muzyką braci Olesiów.
Jednak poza kilkoma interesującymi scenami "Otello" osuwa się w pseudopsychoanalityczny banał, pełen dopisywanych ozdobników, które nic nie wnoszą.
Bójka między Montano a Cassiem zamienia się w próbę gwałtu, a wszelkie relacje między mężczyznami sugerowane są jako pełne skrywanych uczuć. Atak zazdrości Otella to atak epileptyczny - najwyraźniej to jedyna możliwość, żeby pokazać wściekłość mężczyzny. Jago nienawidzi żony, bo wszystkie jego uczucia skupiają się wokół Otella. Dlaczego wobec tego zdobywa chustkę Desdemony od Emilii, wijąc się wokół jej stóp w dziwnej scenie sugerującej władzę żony nad nim? Każdy z aktorów gra tu samemu sobie, chwilami nawet dobrze, ale całość ginie w płytkim koszmarku.
