Na żydowską nutę
"Jojne pisze list" w reż. Jakuba Kornackiego w Teatrze Muzycznym w Gdyni. Pisze Tadeusz Skutnik w Dzienniku Bałtyckim.
Niewątpliwie: zaproponować teatrowi, z którego kiedyś wyszedł André Hübner-Ochodlo, bard żydowskiej pieśni, coś z żydowskiego tonu - wymaga odwagi. Jakub Kornacki ją miał. I dlatego na scenie kameralnej Teatru Muzycznego oglądamy przedstawienie "Jojne pisze list". Jest ono zresztą krańcowo odmienne od tego, co proponuje Ochodlo, ale też od tego, co proponuje rozlewająca się szeroko po Polsce moda na muzykę klezmerską. Nie chmurny dramat, nie łzawy sentyment, lecz humor gra w nim główną rolę.
Spektakl "Jojne pisze list" to zaledwie dwanaście kabaretowych piosenek, zgrabnie powiązanych przez głównego wykonawcę i reżysera w jednej osobie, Jakuba Kornackiego, w jedną opowieść. Oto Jojne od czterech lat szwenda się po świecie, robi jakieś interesy, a jego Mame ciągle wyraża chęć odwiedzenia go. On zaś usiłuje ją od tego odwieść. Streszcza w listach, co mu się zdarzyło (czasami koloryzuje, czasami zmyśla), obiecuje, że z pierwszą większą gotówką on ją niechybnie odwiedzi. Tymczasem opowiada o Salcie, z którą wprawdzie żyje na kocią łapę, ale przedstawia jak najbardziej koszerną narzeczoną na świecie. Salcie, trochę pewnie znużona nieudanymi interesami Jojnego (no bo ileż można?), wychodzi za starego goja z wielkim interesem. Jojnemu nie pozostaje nic innego, jak wreszcie powrócić do Mame.
Rolę Salcie gra, chwilami śpiewa, Katarzyna Więcek. Główny ciężar odpowiedzialności za spektakl spoczywa na Jakubie Kornackim. Dźwiga go bez większego wysiłku, a nawet z wdziękiem. Świetna jest orkiestra klezmerska, cały czas na widoku; przygrywa i gra w przedstawieniu. Scenografia - świat zabity dechami, z prasowymi ogłoszeniami na płotach o specyfikach na czerwone nosy, na odciski lub na poty, z bielizną suszącą się na sznurach - podważa całą "wielkoświatowość" Jojnego. Słowem: ubaw po pachy, przedtem przetarte płynem DINOL.
Na zdjęciu: scena ze spektaklu
